دانشگاه اورمیه نخستین بیمارستان و نخستین دانشگاه علوم پزشکی نوین ایران است و ساختمان مرکزی این دانشگاه واقع در تقاطع استادان و خیابان بهشتی تاریخی ۱۵۰ ساله دارد که از این حیث بی‌نظیر است.

این دانشگاه نخستین بار توسط دکتر ژوزف کاکران آمریکایی که خود متولد اورمیه بود، در باغی به مساحت ۱۵ هکتار در ساحل شهرچایی و به عنوان بیمارستان تأسیس گردید. باغ مورد نظر که به عمارت سردری معروف بود زمانی مقر حکمرانی اورمیه محسوب می‌شد. حاکم وقت ارومیه؛ امیر تومان و سرتیپ نجفقلی‌خان خسروی؛ رئیس ایل قره‌پاپاق سولدوز کمک‌های قابل توجهی در این زمینه انجام دادند.

آن بیمارستان با یکصد تختخواب مخصوص آقایان با دو سالن عمومی برای بیماری‌های غیر واگیردار و پنج اتاق کوچک برای بیماری‌های واگیردار ساخته شده بود که در سال ۱۸۷۹ ساختمان آن به پایان رسید. در آن بیمارستان ۷۰ مرض مداوا و معالجه می‌شد و چون برای رفع نیازهای خود به تربیت پرستار و پزشک نیز اهتمام کرد نخستین دانشگاه پزشکی ایران نیز می‌باشد.
بخش قدیمی این بیمارستان که کاملا از چوب ساخته شده بود هنوز پابرجاست و با عنوان ساختمان چوبی شناخته می‌شود که اینک موزه طب اورمیه در آن قرار دارد (تصویر). آن بیمارستان واحدهای زیرزمینی عمیقی داشت که از طریق یک کانال به رود شهرچایی مرتبط بود و با انتقال قسمتی از آب آن رود به داخل زیرزمین‌ها و انجماد آنها در زمستان نیازهای بیمارستان برای یخ در فصول گرم سال برطرف می‌شد. در دوره جنگ فرم ساختمانی این زیرزمین‌ها تغییرداده شد و به عنوان پناهگاه در هنگام حملات هوایی عراق مورد بهره‌برداری قرار گرفت.
این باغ در سال ۱۹۱۸ به مدرسه صلاحیه تبدیل شد که مدیریت و ریاست آن برعهده روحانی بزرگ اورمیه، حاج میرزافضل‌الله مجتهد بود و تمام دروس آن مدرسه به زبان ترکی تدریس می‌شد. نفوذ مذهبی وی در میان توده مردم باعث شد که این مدرسه برخلاف همه مدارسی که در آن سال‌ها در گوشه و کنار ایران افتتاح می‌شد با اقبال مردم مواجه گردد، به طوریکه در مدت زمان کوتاهی مدرسه مملو از شاگردان گردید.