یکی از عادت های ایرانی تلاش عجیب برای دلقک ساختن از دشمن است. در فیلم های سینمایی مربوط به جنگ تحمیلی هم عراقی ها از دم احمق و ساده لوح و کتک خور بودند که فقط به صف می شدند تا گلوله بخورند و کُشته شوند، اگر در دنیای واقع هم اینطور بودند چرا هشت سال نتوانستیم آنها را شکست دهیم؟

این اتفاق در تعزیه ها هم می افتد. همین ویدئو را ببینید. شمر با کلاه باباکرم دارد وسط تعزیه بندری می رقصد! آیا واقعاً شمر چنین شخصیتی داشت یا تلاشی زیرکانه وجود دارد تا مخالفان مان را سخیف نشان دهیم؟

حقیقت آن است که:

شمر بن ذی الجوشن از فرماندهان سپاه امیرالمؤمنین علی علیه السلام در جنگ صفین بود.
از او به عنوان جانباز امیر المومنین یاد می شد که در میدان جنگ تا شهادت پیش رفت.
شمر آدم کوچکی نبود و نیایش هایش شهرت بسیار زیادی داشت.
می گویند وقتی شمر دستش را به حلقه خانه خدا می زد چنان دعا می خواند و زمزمه می کرد که دل سنگ آب می شد.
شمر شانزده بار با پای پیاده به سفر حج رفته است.
از فرط نماز زانوهایش پینه بسته بود و روزه داری هایش مشهور بود.
و ....

اما همین شمر با قساوت کامل بر سینه پسر پیغمبر نشست و با بی رحمی دوازده ضربه از پشت بر گردن ابا عبدالله علیه السلام وارد کرد و بعد هم سرخون چکان حسین علیه السلام را دست گرفت و از قتلگاه بیرون آمد.

کاش در نوحه خوانی ها این موارد را به مردم هم بگویند. اینکه شمر در کربلا بندری نمی رقصید، اتفاقاً در فرات غسل کرده بود و با وضو سر حسین بن علی را بُرید. درست مثل داعشی ها که فکر می کردند برگزیدگان و نمایندگان واقعی خدا روی زمین هستند!