در این دو هفته که از سیل بلوچستان

می‌گذرد مطالبی در مورد آن منطقه خوانده و ویدیوهایی زیادی را تماشا کردم و بعد از خواندن هر مطلب و تماشای هر ویدیو، لعنتی نثار روح دکترجعفر جمشیدی‌راد؛ استاد علوم سیاسی دانشگاه آزاد تبریز و سایر همفکران ایرانشهری او کردم. دکتر جمشیدی‌راد در مصاحبه‌ با سایت تابناک گفته بود که دولت تاکید ویژه‌ای برای پیشرفت بلوچستان دارد ولی مردم محلی استقبال نمی‌کنند.

دکتر حمید احمدی؛ استاد دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و از همفکران جمشیدی‌راد که بیشتر در زمینه هویت‌های ملی و قومی ایران قلمفرسایی می‌کند، در مطلبی به مناسبت درگذشت دوست و همفکرش نوشت: دکتر جعفر جمشیدی‌راد سنگر و ستون پا برجای ایرانیت در دو دهه گذشته در دانشگاه و محافل علمی تبریز و سراسر شمالغرب ایران بود. تلاش‌های سرسختانه و شجاعانه او در پاسداشت میراث فرهنگی و سیاسی ایران و زبان فارسی در آن خطه زبانزد همه بود. او تنها نگران چند محفل سازمان یافته پان ترکیست فعال در آذربایجان نبود. نگرانی و اندوه او بیشتر از کسانی بود که در راس رسته‌های سیاسی و اداری و گاه مذهبی آذربایجان به قول خودش نان و نمک ایران را می‌خوردند و نا آگاهانه و یا آگاهانه نمکدان می شکستند.

دکتر احمدی که در اکثر کتاب‌ها و مقالاتش از دولت می‌خواهد برای ممانعت از اقبال عمومی نسبت به جریان‌های واگرای قومی هم که شده، به توسعه اقتصادی مناطق غیرفارس توجه نمایند، در این پیام از نان و نمک ایران و نمکدان شکنی اکثر گروه‌های سیاسی، اداری و مذهبی آذربایجان سخن به میان آورده بود.

از نظر این افراد همه جای ایران سرای آنهاست و دیگران باید به خاطر زندگی در این کشور و نان و نمکی که خورده‌اند باید مدیون، ممنون و تابع آنها باشند، در غیر این صورت از حداقل حقوق، امکانات و خدمات دولتی محروم بوده و چاره‌ای جز ترک این مرز پرگهر نخواهند داشت.