سال ۱۳۹۸ را با سیل ویرانگر ترکمن صحرا آغاز نمودیم و چندین حادثه حزن انگیز را پشت سر نهادیم تا کرونا بعنوان ویروسی خطرناک امنیت بهداشتی، روانی و اجتماعی را شدیدا مورد تهدید قرار داده است.

با توجه به شدت بحران و توان فکری و اندیشه ورزی مسئولین و امکانات سخت افزاری در کشور تنها گزینه مهم و کلیدی برای جلوگیری از شیوع کرونا همکاری مردم با خود مردم است. قرنطینه نمودن خانگی در ایران شاید اقدامی دست نیافتنی باشد زیرا تامین معیشت و امکانات اولیه از جمله بسته های غذایی و بهداشتی از طرف دولت عملا غیر ممکن بنظر می رسد، از سوی دیگر در مناطقی نظیر آذربایجان که بدلیل توسعه نیافتگی بسیاری از مردم مجبور به مهاجرت به شهرهایی نظیر تهران، کرج، سلطان آباد، شهریار و ... شده اند همه ساله در عید به سرزمین آبا و اجدادی خود به آذربایجان باز میگردند، لذا با این وضعیت موجود شاید به جرات می توان گفت که اگر چنین اتفاقی بیفتد باید منتظر فاجعه انسانی در آذربایجان بود، بعنوان مثال در بهترین و آرمانی ترین شرایط حداکثر ظرفیت تخت های بیمارستانی در اورمیه کمتر از ۳هزار تخت است اگر تنها ۵درصد شهر نیاز به بستری داشته باشند در شهر ۱میلیون نفری اورمیه نیاز به ۵۰هزار تخت بیمارستانی با امکانات ایجو مورد نیاز است که این رقم و این امکانات چیزی شبیه رویاست. حال بیماران اعزامی از شهرستانها و دیگر بیماران بستری جای خود دارند.

با مجموع تفاسیر فوق به ویژه میزان توانمندی فکری و عملیاتی مسئولین و دستگاههای متولی تنها گزینه عملی برای جلوگیری از گسترش کرونا، در خانه ماندن و قرنطینه اختیاری است. این مساله به فرهنگ سازی نیاز دارد که هویت گرایان بعنوان بخشی مهم و تاثیرگذار در جامعه می توانند به نهادینه شدن این موضوع کمک نمایند. دولت نیز می تواند با اهرمهایی نظیر بخشودگی مالیاتی، چند برابر نمودن یارانه دهک های پایین جامعه مانند دستفروشان، کارگران روزمزد و ...، تعطیلی مدارس و دانشگاهها تا پایان بحران و دیگر اقدامات حمایتی، نسبت به موضوع در خانه ماندن مردم کمک نماید. فراموش نکنیم معمولا در فروردین و اردیبهشت هر سال موجی از آنفولانزای فصلی نیز وجود دارد که در سال ۱۳۹۹ دشواری کار را بیش از اندازه سخت خواهد نمود.
در خانه می مانیم تا کرونا به خانه مان نیاید.