نقد اینجانب سایت نیلوفر بر گفته‌های استاد_بیژن_ عبدالکریمی درباره‌ی فیلم مستند تئوریسین-خشونت که در دوم دیماه در دانشگاه امام صادق ایراد شده است.

مشکل اساسیِ سخنانِ عبدالکریمی متافیزیکی‌کردن خشونت است. نتیجه‌ی چنین رویکردی از یک‌سو تبرئه‌ی احمد فردید و رضا داوری از نتایج خشونت‌آمیزٍ محتملِ نظریه‌هایشان است و از سوی دیگر رفع مسئولیت از خشونت ساختاری نهاد قدرت.

به نظر ما ایشان در برخی موارد مصداق لغزش‌ها و برچسب‌هایی هستند که دیگران را به خاطرش با تازیانه‌ی نقد می‌نوازند: نقیضه‌گویی، تصور ذات‌گرایانه از ساختار، غیرتاریخی‌نگری؛ و نیز نگرش نادرست به حکمرانی، ایدئولوژی، امر سیاسی و پوپولیسم. برای مثال در مورد همین اصطلاح اخیر، یعنی پوپولیسم، ایشان از یافته‌های چپ نو چشم می‌پوشند. پوپولیسم در ادبیات امروزیِ فلسفه‌ی سیاست بعضن شأنی همتراز امر سیاسی دارد و دیگر نامی تحقیرآمیز برای هرجنبش خودانگیخته‌ و یا برخلاف اشارات پی‌درپی وی نشانه‌ی عوام‌گرایی نیست. نمونه‌ها زیاد است اما در وجیزه‌‌ی حاضر نمی‌توان به همه‌ی اینها پرداخت و مجبوریم پس از اشاره‌ی کوتاهی به ذات‌گرایی صرفا نکات برجسته‌ای چون «تقدم هستی بر اندیشه»، «امر سیاسی»، «سوژه‌ی تغییر» و «خشونت» را بررسی کنیم...