نیم بیشتر آنها تا انتهای قرن منقرض خواهند شد.

۲۴ زبان در ایران در شرایط بحرانی یا در معرض انقراض قرار دارند. دو زبان منقرض شده اند: "لشان دیدان"، آخرین آمار جمعیتی‌شان صفر است و "هولا اولا" هم آخرین آمار جمعیتی شان صفر است.

سه زبان در شرایط بحرانی قرار دارند: "سنایا" با ۶۰ نفر در شمال و دو زبان در جنوب؛ "مانداییک" با ۳۰۰ نفر و "کوروشی" با ۲۰۰ نفر. جوان‌ترین صحبت‌کنندگان به این زبان کهنسالان هستند.

دو زبان هم در مرکز ایران در خطر نابودی قرار دارند: "نطنزی" با ۷ هزار نفر و "نایینی" با ۷ هزار نفر. کهنسالان هنوز به این زبان حرف می‌زنند. پدران و مادران ممکن است آنها را بفهمند ولی با کودکان به این زبان‌ها حرف نمی‌زنند.

۱۴ زبان دیگر در نقاط مختلف ایران در معرض خطر هستند و کودکان این زبان‌ها را در خانه به‌عنوان زبان مادری یاد نمی‌گیرند: "تاتی" و "آرامی" با ۲۴۰ هزار نفر، "هورامی" با ۲۳ هزار نفر، "جیدی" با ۳۰ هزار نفر، "وفسی" با ۱۳ هزار نفر، "آشتیانی" با ۲۱ هزار نفر، "سمنانی" با ۲۱ هزار نفر، "خوانساری" با ۲۱ هزار نفر، "گزی" با ۷ هزار نفر، "دری زرتشتی" با ۱۵ هزار نفر، "سوی" با ۷ هزار نفر، "بشاگردی" با ۷ هزار نفر، "لارستانی" با ۸۰ هزار نفر، "سیوندی" با ۷ هزار نفر!

۳ زبان دیگر در وضعیت آسیب‌پذیر قرار دارند: "تالشی" با یک میلیون نفر، "خلجی" با ۴۲۱ هزار نفر، "ترکی خراسانی" با ۲۰۰ هزار نفر!

همه زبان‌ها به یک اندازه حق زندگی دارند.

منبع: اطلس زبان‌های در معرض خطر یونسکو