امر اجتماعی در روزنامه نگاری همواره همچون قطعه سازی برای اتومبیل است

هر کس باید به بخشی از آن بپردازد .

در یک مقاله روز نمی توان به تمام زوایای امری پرداخت ، در نتیجه به قسمت می پردازی و همین می تواند از طرف برخی عناصر هیچکاره ولی همه کاره مورد یورش ایدئولوژیکی قرار بگیرد .

مثلا در امری در خصوص جهان خواری آمریکا می نویسی ، حملات و یا جوابیه ها این نیست که آدم ضد آمریکائی است. حرف این است که نویسنده طرفدار روسیه است، فرادیش از روسیه می نویسی ، متهم هستی که امریکائی هستی. چون علیه روس ها گفتی! در یک مطلب اگر از اصلاح طلبان نقد کنی، خوب معلوم است پس اصولگرائی! علیه اصولگرا ها نوشتی، پس اصلاح طلبی!

در روز نامه نگاری مجبوری خلاصه بنویسی، به خصوص در این زمانه که فرمت جهانی ، کوتاه نویسی ( مینی مال نویسی ) است، در این اوضاع، همان همه کاره های هیچکاره، بهترین فرصت را دارند که مسلسل وار رگبار کنند ، دوگانه سازی ایدئولوژیکی از قطعات پازل و یا اتوموبیل استفاده نموده و کلیت امر اجتماعی را مخدوش نشان می دهد ، مثلا قطعه درب اتاق اتوموبیل را بر میدارد و داد میزند اقا کو چرخ های این اتوموبیل ؟ این مبارزه مدنی نیست. نوعی مارمولک بازی است تا یانداش های خود را ارضا نماید! مثلا در مورد نقص های آموزش می نویسی، هیچکاره همه کاره، فریاد می زند، اقا چرا در مورد اختلاس نمی نویسی، اصولا نمی داند که مقاله قبلی در مورد اختلاس بوده است و یا داد و فریاد می کند، چرا علیه اصولگراها نمی نویسی، یا باید کارت را ول کنی و یا باید بدون توجه به این همه کاره های هیچکاره به راهت ادامه بدهی.

مبارزه با نوشتن و با روزنامه نگاران، فعلا با این مارمولک ها پیش می رود! در زمانه بیکاری ملی ، در زمانه رودر روئی با قدرت فاسد و شر، تو را درگیر عواملی می سازند که اصولا بود و نبودش، هیچ است برای معماری زندگی اجتماعی مردم خود و یا خودش نیست، هیچی که عبای همه کارگی پوشاندند تا به عنوان هیچی سپر دفاعی هیولا های قدرت اقتصادی و سیاسی باشد. شاید نگهبان های قلدر دم در کاباره ها را در فیلم ها حداقل دیده اید، انها برای کسانی یقه درانی می کنند که خودشان در ان جنگ حضور ندارند ولی آن نگهبان ها در اصل حافظ منافع صاحبان انها هستند! در اصل هیچ ها آدم های هیولا هستند، سلاطین همواره درباریان و یانداش ها را در خدمت خود دارد و نه برای ملت ها.