برای درک اینکه "فاصله گذاری" در ساحت جامعه در حال ایجاد چه پیامدهایی در ایران و سطح جهان است نیازمند یک رویکرد "تاریخیِ مقارنه ای" هستیم. پیشتر به تمایز بین "فاصله گذاری فیزیکی" و "فاصله گذاری اجتماعی" پرداخته بودم و استدلال کرده بودم که آنچه در این "موقعیت اپیدمیک" به آن نیاز داریم ایجاد شرایط فاصله گذاری فیزیکی است و نه اِعمال و نهادینه کردن فاصله گذاری اجتماعی.

زیرا فاصله گذاری اجتماعی در تاریخ معاصر جوامع بشری دو نمونه اعلاء دارد که یکی "آپارتاید" (Apartheid) در آفریقای جنوبی و دیگری "سگریگیشن" Segregation) در آمریکای شمالی است که معماران این سیاستگذاری صرفاً فاصله را در بستر فیزیکی مفهومینه نمی کردند بل از "فاصله" معانی فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و دینی و اجتماعی استیفاد می نمودند. حال این دو نمونه معاصر که پیش روی ما هستند (و نمونه های بیشمار دیگر) به ما نشان می دهند که هنگامیکه فاصله گذاری معانی "جامعوی" پیدا می کند ضربات مهلکی بر هستی اجتماعی جامعه انسانی وارد می کند.

زیرا اجتماع یعنی "انباشت تجربه های زیسته" که در فراز و نشیب تاریخ بشری در جوامع گوناگون متبلور می شود و مانند یک "دی اِن اِی فرهنگی" بافتار ژنتیکی یک فرهنگ را سامان می دهد. حال معماران سیاست اجتماعی در کشورهای گوناگون و منجمله ایران این "انباشت تجربه های زیسته" را آگاهانه یا ناآگاهانه هدف گرفته اند و نتیجه این سیاستگذاریهای کژ باعت "کمباشت اجتماعی" می گردد و این کاهش تجربه های زیسته در ذهن و زبان جامعه چشم انداز مخوفی را پیش روی انسان میگشاید که به راحتی قابل جبران نیست. بنابراین ما با دو مفهوم "انباشت تجربه زیسته" و "کمباشت تجربه زیسته" سر و کار داریم و از خلال این دو مفهوم می توانیم پیامدهای ناگوار سیاست های نادرست فاصله گذاری اجتماعی (به جای فاصله گذاری فیزیکی)‌ را مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهیم.

با کمباشت اجتماعی ما به سمت برساخت انسان های شکننده و نهادهای نحیف در حال حرکت هستیم و یقینناً از درون چنین پروسه هایی شهروند قوی و دولت پاسخگو متولد نخواهد شد بل انسان های دچار ناامنی انتولوژیک و دولت های سرکوبگر ظهور پیدا خواهند کرد و این پدیده جهانی است و طلیعه های آن قابل رویت برای اهل نظر.