صحنه بدیعی است، روزی در نمایشگاهی استانی در مقابل دفتر و کتاب بزرگی قرار گرفتم و دختری جوان مسئول آن کتاب بود، آن کتاب لیست نویسندگان و روزنامه نگاران محلی و بومی شهر و استان بود ورق زدم و حتی دقیق شدم اسم تمامی محصلینی که یک ورق انشا نوشته بودند، در آنجا بود اما از نام نویسندگان و روزنامه نگارانی که کتابها نوشته و صدها مقاله در صدها روزنامه و نشریه نوشته و چاپ شده دارند اسمی نبود!

الان هم گاها در خبرها می خوانیم که مثلا آقای استاندار با خبرنگاران صحبت کرد، می مانم کجا، کی، پس چطور خبر نداریم بعد معلوم میشود برای افرادی خاص بوده است.
من همچنانکه با آن دختر انشانویس و در نتیجه نویسنده اصلا مشکلی ندارم با خبرنگاران شرکت کننده در محضر استاندار هم اصلا مشکلی ندارم و به هر دو گروه افتخار می کنم.

ولی روی سخنم و حرفم، اداره ارشاد است چطور از انشا یک دختر مطلع شده و برای آن رزومه چاپ کرده و در نمایشگاه گذاشته ولی از کسی که صدها مقاله در نشریات نوشته و می نویسد خبر ندارد؟

آقای استاندار می تواند سخنرانی بکند، مصاحبه و گفتگو بکند ولی باید آن را در کل شهر اعلان عمومی بکند همه برای ورود به جلسه مجاز باشند.

این حامی پروری و به قول خودمان (یانچلیق) هم ادارات و هم آقایان مدیران کل و هم استاندار را یک سویه می سازد و در نتیجه این چنین در تور خود ساخته، گرفتار می شود.
که من حالم خوب نبود.

مردان بزرگ در نقد و نقادی فولاد آبدیده می شوند.

این مردان اگر در میان حامیان خود رشد کنند، بیمار و ناتوان خواهند بود؛ قادر نخواهند بود، با یک مخالف دو کلمه حرف بزنند اینها و این آدم ها و مسئولان تنها چند کلمه بلد هستند (من خوبم تو هم خوبی همه ما خوب هستیم آنها بد هستند به خصوص آنها که از ما نقد می کنند خیلی خیلی بد و بدند، پیف پاف) اما این آشتی هم محل نقد و انتقاد است.

آقای استاندار باز هم از کلمه نحس و الزایمری (فراموشی) استفاده کرده است.

آقای استاندار عزیز دل برادر، اتفاقات اجتماعی نباید فراموش شوند، آنها باید حل بشوند، یعنی اگر آقای بهادری و شخص شما بتوانید آن مکالمه شوم روز کارگر را فراموش کنید. زبانم لال باید آلزایمر گرفته باشید؛ شخص سالم و عاقل نباید، وقایع را فراموش کند، باید آنها را حل نماید.

عذرخواهی و ابراز پشیمانی و اقرار به اشتباه یکی از موارد حل این وقایع است.

آقای استاندار چه واقعه روز کارگر و چه وقایع جیلولوق و چه سایر وقایع می تواند در یک گفتگو حل و فصل و حداقل مورد بحث و فحص قرار بگیرد تا از تکرار آن جلوگیری شود.

به هر حال ان شاءالله مبارک باشد، ولی این بعله برون (قند شکنی) بدون توجه به نظرات مردم و کسانی که موضوع اصلی هستند، هیچ نمی ارزد. چه آقای بهادری و چه حضرت عالی و چه سایر حامیان بدانید که در مملکت دیگر هیچ چیز صوری و شکلی نیست.

مستخدمین دولت نوکران مردم هستند آنهاکه از بیت المال حقوق می گیرند باید به فرزندان خود و تمام اقوام خود یاد آوری کنند که عزیزان' ما نوکر مردم هستیم پول توجیبی شما، پول بستنی شما، پول هایی که در سفر و حضر، بر باد می دهید، بالام جان، مال این مردم است.

امید که حل مشکلات و تفاهم برای توسعه این استان پایدار باشد.