می بایست گفت که منادیان آزادی که فقط دموکراسی را در مجسمه آزادی خلاصه کرده اند، برای انسان جهان سوم ارزشی در حد یک ابزار نگاه می کنند. امروزه غول های بزرگ تبلیغات غرب، از دموکراسی حرف می زنند اما نه خود بدان باور دارد و نه آن را برای شرق به کار می‌برند .

با این حال تبلیغات کار خود را می کند و از این مفهوم ،شوی تجاری برای برندگی و برتری خود می سازند. اگر رسانه های غربی در ماهیت امر، اندکی برای پایه ریزی دموکراسی رغبت نشان می دادند، قطعا وضع خاورمیانه اینگونه نبود.

غرب درباره دموکراسی در این خاور چه موقع حرف می زند؟ هر وقت دولت شرقی سر از اطاعت غرب بچرخاند و باج ندهد، سر و کله دموکراسی پیدا می شود و حقوق بشر دستاویز سیاسیون آنها ماجرای قاشقجی را دیدید، هیچ صدایی بلند نشد زیرا نفت و دلار مهمتر از قانون بشریت است. زمانی یک سرخپوست از یک سفید پوست غربی پرسید چرا سفید پوستان این قدر علاقمند به طلا هستند؟ مرد سفید بی درنگ گفت: سفیدها یک مرض قلبی دارند که تنها علاجش طلا می باشد مسئله در این نیست که طلا سرخ رنگ است. این رنگ می تواند سیاه هم باشد .بدین معنا باید اضافه کرد سرخرگ انسان غربی تنها با رنگ سرخ کار نمی کند بلکه لوله های نفت نیز می تواند جای مویرگ ها و شاهرگ‌ها را بگیرد. به همین دلیل است که وقتی اردوغان تهدید می کند سه میلیون مهاجر را روانه اروپا خواهد کرد، چشمان مرکل همانند هیتلر از حدقه بیرون می زند و موی ژولیده آن نخست وزیر انگلیسی مخبت پریشان‌تر می شود.

گرچه حجم تبلیغات علیه اردوغان وکشور ترکیه تصاعدی جلو می رود ولی ترکیه، نه آن سوریه اسدی است و نه این عربستانی که انسان را مثله کند و تازه بدهکار هم باشد. تاریخ این سرزمین سراسر حماسه است. ترکیه ماهیت حقوق بشری خود را در لوای اسلام و تورک در دوره عثمانی تحویل بشریت داده است و مطمئننا با ایمانی که در اردوغان سراغ داریم در شمال سوریه نیز جنگ و نبرد جوانمردانه را به نفع خود پایان خواهد داد .

اما غرب چگونه می تواند از حقوق بشری حرف بزند که تاریخش با استعمار و استثمار شروع شده و تازه نهادهای حقوق بشری را زیر سلطه خود گرفته تا برحسب منافع خود تعریفی از انسان و حقوق آن ارائه دهد و بشریت را به سخره بگیرند . بله در غرب آزادی است، حقوق بشر هست، رفاه اجتماعی وجود دارد، احزاب و تشکل های سیاسی نهادینه شده اند ولی همه آنها برای خودشان است برای ملت خودشان است. دلیل آن نیز در دو عامل مصرف گرایی و دنیازدگی معنا دارد. زندگی در غرب دارای ارزش است اما این ارزش فقط ماهیت خودی دارد. دیگری ها را در جنگ عراق، در لیبی، در آفریقا آزموده ایم. وقتی از حقوق بشری غرب حرف می زنیم باید به این نکته توجه کنیم که معیاری برای خودی و دیگری وجود دارد.