ابراهیم قاراگول ستون نویس روزنامه یئنی شفق ترکیه که به حزب حاکم نزدیک است در دو توییت جداگانه از تلاش روسیه، ایران، ارمنستان و امارات متحده عربی علیه ترکیه در منطقه قفقاز خبر داد.

قاراگول در توییت اول می‌نویسد: روسیه و امارات متحده عربی اگر بخواهند در قفقاز جبهه جدیدی علیه ترکیه باز کنند؛ ایران به هم خواهد ریخت، قفقاز شمالی به هم خواهد ریخت. خط ارمنی – ایرانی بسته خواهد شد. ارمنستان کوچک‌تر (تجزیه) می‌شود. می‌خواهند تمرکز ترکیه را از خاورمیانه دور کرده و به‌طرف قفقاز معطوف کنند. مشکلی نیست در دو جبهه حضور خواهیم داشت.

قاراگول در توییت دوم نیز می‌نویسد: ترکیه در لیبی، سوریه عراق، سومالی، سودان، دریای سرخ، دریای مدیترانه، خلیج عربی و همه‌جا حضور دارد و در حال مقابله با ترور و جنگ‌هایی است که امارات متحده عربی و بن زائد آن‌ها را تأمین مالی می‌کنند. همین شر به آزربایجان نیز سرایت کرد. آدرس مشخص است. دشمن را باید در خانه‌اش موردحمله قرار داد.

شامیل چچنی در مهرماه سال 98 در مقاله تحت عنوان «کوچه‌های داغ باکو در یک شامگاه پائیزی» نوشت: بعد از جدال‌های سیاسی و نظامی خونین در سوریه و لیبی بر سر کنترل منابع نفتی، گازی، آبی و خطوط استراتژیک انتقال انرژی تحولات در منطقه سرعت بیشتری به خود گرفت. قدرت گرفتن «حوثی‌ها» در یمن و هدف قرار گرفتن تأسیسات نفتی متعلق به شرکت «آرامکو» در مناطق «بقیق» و «خریص» عربستان سعودی توسط نیروهای نیابتی ایران بخشی از جدال منطقه‌ای قدرت‌های جهانی و کارتل‌های نفتی است که امواج آن به «خزر» و «آزربایجان شمالی» نیز رسیده و این بار منابع نفتی دریای خزر و باکو در سیبل قرار دارند.

چچنی در ادامه این مقاله می‌آورد: ایران و ارمنستان به‌عنوان بازوی اجرایی مسکو در منطقه نیز هرکدام دنبال منافع خود بوده و ابزارهای لازم میدانی و اقدامات تروریستی برای فشار از پائین را بر عهده ‌دارند. ایران در تحولات منطقه‌ای همواره نقش جاده‌صاف‌کن سیاست‌های «مسکو» را بر عهده دارد. درجه حرارت آب‌های خزر رفته‌رفته بالا می‌رود و در میان منابع سیاسی، امنیتی و نظامی در منطقه از احتمال کودتا و تغییر دولت فعلی در باکو و جایگزین شدن مهره‌های نزدیک به مسکو و موردقبول ایران بحث می‌شود و اگر این موضوع میسر نشد «اعلام استقلال منطقه قاراباغ اشغالی» به‌عنوان اهرم فشار به دولت آزربایجان در رأس برنامه است.

در ادامه مقاله می‌خوانیم: «کرملین» به‌عنوان بازیگر تاریخی منطقه و جهان، دکترین تحکیم قدرت و تسلط بر منابع نفت، گاز، آب و شاهرگ‌های نظامی منطقه را پیش می‌برد و ولادیمیر پوتین نیز تا انتخابات پیش روی تلاش دارد، بخش‌هایی از این دکترین را اجرایی کند. ارمنستان آماده است با داغ شدن دیگ اغتشاشات در باکو با حمایت سیاسی، نظامی مسکو و ایران و با تجمیع تروریست‌های «پ.ک.ک» و «آسالا» در منطقه قاراباغ، استقلال مناطق اشغال‌شده را پیش بکشد.

ایران با دنباله‌روی از مسکو امیدوار است با تقویت نیروهای طرفدار مسکو در باکو و سقوط دولت فعلی خطر اسرائیل و عربستان را از مرزهای خود دور کند و جنبش رو به رشد ملی در آزربایجان جنوبی که در مرکز دقت قدرت‌های بین‌المللی بوده را مهار نماید.

در بخش پایانی مقاله، شامیل چچنی می‌نویسد: بارها گفتیم که تحولات غرب آزربایجان، گردنه حیران، آستارا، سواحل خزر و منابع نفتی موغان به‌صورت زنجیروار به هم وصل است و ملت تورک آزربایجان جاده پر چالشی را طی خواهد نمود و چاره عبور از این بحران و چالش‌ها تشکیلات گرایی در آزربایجان جنوبی و حمایت از نهاد دولت در باکو و آنکارا می‌باشد.

با توجه به نوشته‌های ابراهیم قاراگول و اتفاقات اخیر می‌بینیم که تحلیل‌های تحلیلگران سیاسی آزربایجان جنوبی به‌رغم محدودیت دسترسی به منابع اطلاعاتی در برهه‌های مختلف زمانی قابل‌اتکا و درست است. آنچه باید در نظر داشته باشیم نقش آزربایجان جنوبی در تحولات اخیر منطقه و تأثیر آن بر این جغرافیاست. بی‌شک در صورت بروز هرگونه تنشی در جبهه‌های جنگ در قاراباغ و شمال آزربایجان، ملت و نیروهای ملی در جنوب آزربایجان باید بدون درنگ در مسئله مداخل شده و مانع از تحقق نقشه‌های خط تهران-ایراوان-مسکو شوند.