ادیب طوسی گای لسترنج انگلیسی را هم در باب ترکی دانستن واژۀ آذری به کار رفته در کتب عربی پیشین مورد مذمّت قرار می دهد:

« نوشتۀ لسترنج مستشرق انگلیسی نیز گرفتار همین خبط شده و مشارٌالیه به واسطۀ عدم انس به اوضاع تاریخی ایران و به علّت فریب خوردن از ظاهر اصطلاح «ترکی آذری» که در عرف ترکان امروزه بر لهجۀ ترکی آذربایجان و قفقاز اطلاق می شود، توهّم کرده است که زبان آذری مذکور در کتب مؤلّفین عرب، شعبه ای از شعب زبان ترکی بوده در صورتی که ما کلمۀ آذری را در بعضی از کتب فوق الذّکر مربوط به زمانی می بینیم که هنوز ترکان از ماوراءالنّهر حرکت نکرده بودند و ترکی در تمام سراسر آسیای صغیر و آذربایجان وجود نداشته. » ( زبان فارسی در آذربایجان، ج ۱، ص ۱۹۹)

نه تنها ادیب طوسی بلکه همۀ شخصیّت¬های منتسب به جریان ناسیونالیسم فارسی گرا و باستان گرای ایرانی در مواجهه با مستشرقین همین گونه عمل می کنند. آنها هر مستشرقی را که در ستایش از زبان فارسی، یا ستایش از ایران باستان یا بدگویی از ترک و زبان ترکی مطلبی نوشته باشد، در قلّه های دانش و معرفت جای می دهند و در نقطۀ مقابل هر نویسندۀ خارجی را که به اسب زبان فارسی یابو بگوید یا در بارۀ برخی روایات مربوط به تاریخ ایران باستان تردید روا دارد یا احیاناً زبان به ستایش از ترک و زبان ترکی بگشاید در معرض شدیدترین اهانت ها قرار می دهند. ستایش بی پایان از افرادی چون ژوزف مارکوارت، والتر هنینگ، ولادیمیر مینورسکی، آرتور کریستین سن، هارولد لمب، ریچارد فرای و ناسزاگویی بی پایان به نویسندگان ترکیّه و جمهوری آذربایجان و بخشی از نویسندگان روسی در کنار بی توجّهی به شخصیّت هایی چون گای لسترنج، واسیلی بارتولد یا گرهارد دورفر در همین