مینوی از آنجا که در باره رد ترک بودن برخی شخصیت های تاریخ ایران و انتساب آنها به فارسی حرف قابلی برای عرضه کردن ندارد؛ می کوشد مسئله را از مدار اصلی آن خارج کند؛ از این رو می نویسد:

« ترکهای عثمانی و ترکهای قفقازیّه و ازبکستان و ترکستان روس، هر کسی را که از اهل سرزمینی بوده است که امروزه مردم آن به ترکی تکلّم می کنند یا در شهری به دنیا آمده است که فعلاً در تصرّف ترکهاست؛ ترک و از اجداد و اسلاف خود می خواهند حساب کنند. » (نقد حال،ص ۱۴۱)

ترک ها انسان های منصفی هستند. آنها تنها کسانی را که در سرزمین های ایشان به دنیا آمده؛ زندگی کرده و در نهایت در آن سر بر زمین گذاشته و از دنیا رفته اند؛ از اسلاف خود حساب می کنند. ما در ایران هم وطنان قلم به دست و مدّعی دانشی داریم که چند هزار کیلومتر بیرون از شرق و چند هزار کیلومتر بیرون از غرب قلمرو خود را جزء مایملک خود محسوب داشته و همۀ شخصیّت های مثبت و منفی از بالکان و جزایر مدیترانه گرفته تا دیوار چین را فارس می دانند. آنها همۀ مردمان این منطقۀ چند میلیون کیلومتر مربّعی را ریزه خوار خوان زبان و فرهنگ خود می دانند. حتّی یکی از ایشان فرهنگ هلنی یونان را نیز پرتوی از فرهنگ ایرانی و فارسی در شمار آورده است!