نویسندۀ ما در بخش بعدی با صراحت بیشتری در ردّ ترک بودن ابن سینا سخن می گوید، لیکن کمابیش با همان سبک سخیف و ضعیف خود پیش می رود:

« ترکها اصراری دارند که ابن سینا ترک بوده است و ایرانی نبوده است، چرا که پدرش عبدالله از اهل بلخ بوده و به بخارا رفته بوده و در خدمت دیوانی داخل شده بوده و به او شغلی در یکی از قرای نزدیک بخارا داده بودند. » (نقد حال, ص 142)

مینوی در اینجا هم به همان مغالطۀ ساده و بی بنیان ترک ستیزان ایرانی پناه می برد و یک تخالف و تباین ساختگی بین ترک بودن و ایرانی بودن می تراشد. اگر ترک بودن با ایرانی بودن قابل جمع نیست چرا نام سلاطین ترک مجلس آرای کتب تاریخ ایران می گردد؛ چرا از عباس میرزا به نیکی یاد می شود؛ چرا شکوه شاه عباس و نادر ستوده می شود؛ چرا نام ستار و باقر از دهان ها نمی افتد و چرا سالروز درگذشت شهریار ترک به عنوان روز شعر و ادب فارسی معرّفی می شود؟ ترک دانستن ابن سینا به خاطر ولادت در شهری ترک نشین کاملاً صحیح است مگرآنکه عکس آن اثبات گردد. مهم ترین سند و دستاویز طوایف ناسیونالیست ایرانی برای غیر ترک یا فارس دانستن ابن سینا تألیف کتاب و رساله به فارسی است. اگر این استدلال را بپذیریم مشکل برای فارسی گرایان بیشتر می شود چرا که آثار عربی ابن سینا بیش از آثار فارسی اوست و با آن وصف بر اساس اصل غلبه باید ابن سینا را یک عرب بدانیم! عربی نوشتن و فارسی نوشتن در روزگار ابن سینا کمابیش امر معمولی برای همۀ اهالی قلم در این کشور بوده است و می توان گفت ترک در این هماوایی مرتکب یک اشتباه تاریخی گشته و زبان خود را به طاق نسیان سپرده و زمینۀ لازم را برای ادّعاهای گزافۀ اخلاف علیه خود باز گذاشته است.