سا‌لهاست محرومیت بهاییان از تحصیل و کار و پلمپ شدن مغازه‌ها و ...را در اخبار خبرگزاریهای گوناگون می‌شنویم. حتی مدت‌ها پیش خبر دیدار خانم فائزه هاشمی با تنی چند از زندانیان بهایی را که به مرخصی آمده بودند، در خبرگزاری‌ها منتشر شده بود.

خبر پلمپ خانه‌ی سالمندان بهاییان در کرج را در خبر ساعت 5 عصر از بی‌بی‌سی شنیدم. لحظه‌ای خود را در جایگاه پیرزنانی همسن و سال مادرم، خاله‌ام و تمام پیرسالانی تصور کردم که آرامش و امنیتشان به خطر افتاده است.

با شنیدن خبر پلمپ خانه‌ی سالمندان بهاییان از خود پرسیدم مقیاس برتری انسان‌ها بر همدیگر چیست و چه کسی و چگونه این مقیاس را معین می‌کند؟ در لغت‌نامه‌ی دهخدا در مقابل معنی مقیاس چنین نوشته شده: هرچیزی که چیز دیگر را بدان قیاس کنند و اندازه و مقدار آن را بدانند مانند گز، زرع ، جریب و لیتر.

و اما انسان زمین و آب و کشت و زرع نیست. در کشوری که به دنیا آمده‌ام و پنجاه و هفت سال با شادی‌ها و رنج‌ها زیسته‌ام، انسان را به چه چیری قیاس می‌کنند؟ اندازه و مقدار انسان چیست؟ اگر پنجاه و هفت سال پیش در خانواده‌ای غیر مسلمان به دنیا می‌آمدم، اکنون چگونه آدمی بودم؟ چه باورها و تعلقاتی داشتم؟! چه سرنوشتی داشتم؟!

انسان شرقی نسل به نسل پیرو دین و مذهب پیشینیانش بود و هست. این سالمندان نیز فراتر از تعلقاتشان به جامعه‌ی بهایی، پیش از هر چیز انسان‌هایی هستند که نیاز به آرامش و امنیت و احترام دارند. انسان را پاس بداریم.