مینوی در شهریور 1349 مقاله ای با عنوان «ترک و تازیک در عصر بیهقی» در کنگرۀ بزرگداشت ابوالفضل بیهقی در مشهد ارائه می کند. او مقالۀ خود را با اظهار تأسّف از حاکمیّت یافتن ترکان در ایران آغاز می کند. مینوی حاکمیّت یافتن ترکان در ایران را ضربت دیگری بعد از صدمۀ عرب بر ایران می داند. وی در این بخش با مرور حرکت های سیاسی، نظامی و فرهنگی ایران در قرون اوّلیّۀ اسلامی و ردیف کردن نام های به زعم خودش سلسله های ایرانی و مدیون ساختن اعراب به تمدّن و نظام اداری و دیوانی ایرانی، از دولت مستعجل بودن این دوران در اثر استیلای ترکان با تأسّف یاد می کند و می نویسد:

« این دوران استقلال و نفس کشیدن ایرانیان نپائید. همچنانکه در بغداد دستگاه خلافت عبّاسی مقهور استیلای غلامان ترک گردید؛ در سمت مشرق؛ یعنی، خراسان، بساط حکومت سامانی بدست ترکان برچیده شد. » ( یادنامۀ ابوالفضل بیهقی، چاپ دوم، ص 714)

این گفته نکته ای مغایر با خواسته های ناسیونالیست های فارسی گرای ایرانی را تأیید می کند. تمام تلاش این گروه مصروف این بوده بگویند تا اوایل قرن پنجم هیچ ترکی در ایران آفتابی نشده بود و نژاد مردم ایران فارغ از اختلاط با تورانیان و ترکان بی استعداد؛ طیّب و طاهر مانده بود! مینوی با گفتۀ خود عملاً حضور و فعال مایشاء بودن ترکان در ایران و قلمرو اسلامی را تا اوایل قرن سوم هجری جلوتر می برد و اعتراف می کند که اجدادش در برابر سیطرۀ ترک و عرب مجالی برای جولان و محلّی از اعراب نداشته اند.