فرهنگ و هنر مملکت در هیچ کشوری تا بدین حد به رذالت و سفله گی تنزل ننموده است که ما در کشور خود شاهد آن بوده و هستیم .هیچ کس به میراث گذشته خود تا بدین حد توهین و تحقیر نمی نگرد که در کشور ما نگریسته می شود . تصویر فوق گویای نگرشی فکری به تاریخی است که ما صاحب امروزی آن هستیم و قرار است آن را به نسل آینده تحویل دهیم .وقتی گفته می شود پان ایرانیسم ذاتا ضد فرهنگ است حرف بیراه گفته نشده است.

در واقع این پدیده سیاسی که به حوزه هنر کشیده شده است ، میراث اندیشه ای است که زمانی مدعی بود : مغولان امدند ،«کشتند ،سوختند، بردند» و اکنون همان اندیشه ایرانشهری که مدعی راه یافتن به مراکز علمی است سر از مستراح در آورده است . این تبختر و خودخواهی برخاسته از فشار شریان عرقی به مفکوره پان ایرانیسم فقط و فقط خود را در این چارچوب تعریف می کند و گرنه آنچه از انها در عمل مشاهده شده چیزی جز « کشتن ،سوزاندن » نبوده است .پان ایرانیسم میراث فرهنگی صفویه و قاجار را چیزی جز،دفع مدفوع ،نمی نگرد. از نظر آنها اگر صورتی از شاه مقتدر که زیر پایش مظلومی لگد مال نشود و روبرویش زنجیره ای از فرهنگ ها ،در غل و زنجیر نباشد ، هنر نیست ، لذا تاریخ هنر از دوره باستان ایرانی شروع شده و در آن حد اعتلای خود را یافته است ، آنچه بعد از اسلام و تورکان اتفاق افتاده یا خلق اثری شده ،همان « زوال اندیشه سیاسی» و هنری بوده است ، ولی دستکم می توان از امثال فردوسی ،یعقوب لیث نام برد که در حفظ و حراست از همان فرهنگ باستان تلاش سترگی نموده اند.

البته از جهاتی نوع نگرش این طیف به تاریخ این دوره ها چندان هم دور از انتظار نیست .زیرا تاریخ معاصر آنها از یک فرد جاهل و تیماردار اسبی شروع می شود، که از سفله پروری روزگار تاج شاهی را بر سر نهاد و رفتار و کردارش با وزیران تحصیل کرده غرب ،عینهو رفتار طویله ای با اسبان بی زبان بود .آریایی اصیلی که می خواست ایران را به دروازه تمدن کند ،تبدیل به دیوار بلند زندانی نمود، تا ملک و مملکتش را به شیوه قرون وسطای اداره کند .این تصویر گویای زوایای فرهنگی است که دنیا هنوز از میزان سفاهت آنها آگاه نبود و اکنون می بیند و می فهمد. تقدیر تاریخی چنین نگرشی به فرهنگ و ادب برای یک آریایی همین بوده است: نجابت یعنی فحش ،یعنی تحقیر ،یعنی کشتن ،یعنی سوزاندن ،یعنی...