اول مهر یاد آور انبوهی از تعارضات برای جامعه تورک ایران است روزی که به زور زبان دیگری به ما یاد دادند زبان تورکی ما تا اول مهرماه تداعی گر هویت خودمان بود ازدید آنها زبانمان بیگانه بود،تحمیلی بود ویا هر چه که بود،اما برای ما تداعی گر لالایی دل انگیز مادرمان بود.

روزیکه ما به مدرسه رفتیم اما اجازه نداشتیم زبانمان را با خود ببریم بخاطر همین مستقیم از نوزادی به بزرگسالی رسیدیم شدیم آدمهایی که کودکی را تجربه نکردیم و این شکاف سبب شد که انبوهی از تعارضات را تجربه کنیم تعارضاتی که نابود کننده بود.

در عصری که حقوق دیوانگان،حقوق حیوانات،آزادی همجنسگرایان نقل محافل است ما برای بقای زبانمان میجنگیم یک نظم مستقر مشغول نابودیه اقتصادو فرهنگ و زبانمان است ما باید این نظم مسقر را به چالش بکشیم بیخیال بودن به معنی همکاری با نظم مستقر است

روشنفکران تورکی که استیوارت چمبرلین وار ستایشگر آریایی ها شدند نمیدانستند اولین قربانی آنها فرزاندانشان خواهند بود در صد سال گذشته کم نبودند کسانی که "از بسیجی ها بسیجی تر شدند"هر چه در توان داشتند برای نابودی زبانمان بکاربستند آنها شرمنده ما هستند امیدوارم ما شرمنده فرزندانمان نشویم.