در ساختارهایی که همواره با پوشش کلام و ایدئولوژی از خود حفاظت می کنند و با روتوش دائمی تاریخ گذشته و حال و آینده، نقاط خاصی را برجسته و با به هم وصل کردن این نقاط، فلسفه تاریخی یکه و حق به جانب و به خیال خود دائما رو به پیشرفت می سازند، نقاط عطف و تغییر آن هم در زمان حال و پیش از آنکه به سرعت روایتی کلامی از آن در صداوسیما ساخته شود، از مهمترین موقعیت های آگاهی بخش برای اهل مطالعه و تحقیق محسوب می شوند. همانطور که پیش از این هم نوشتم، اینک سال ۹۸ بی شک یکی از این نقاط عطف است.

الیگارشی سنتی روحانی-بازاری-امنیتی جمهوری دوم علی رغم دو ضربه سنگین دوم خرداد ۷۶ و سوم تیر ۸۴ در دهه نود خود را بازسازی کرده بود و تا همین یک ماه پیش چنین وانمود می کرد که با اقتدار کامل ناآرامیها و التهاب سالهای ۹۶ و ۹۷ را پشت سر گذاشته است. با اینحال دو حادثه نامه نگاری لاریجانی-یزدی و جلیلی-حسین محمدی علی رغم همه ماله کشیهای کلامی دستمال به دستان در صحنه و دلواپسان «یکپارچگی مقدس الیگارشی» نشان داد که موعد یک تغییر دیگر، فرا رسیده است، نقطه عطفی که می توان آنرا «فصل پوست اندازی الیگارشی» نامید.

تئوریسین الیگارشی جمهوری دوم بدون شک آیت الله هاشمی رفسنجانی بود و همو بود که دولت اسلامی نوینی متکی به دو طبقه روحانیت و بازار، همساز کردن ساختار نوسازی رانتی صنعتی شاه با روحانیت و بازار، خنثاسازی عرصه سیاست و فرهنگ، تبدیل انقلاب به یک دولت و کشیدن پوششی از امنیت ملی بر فراز کل این ساختار را مهندسی و اجرا نمود. اینکه نسبت آیت الله خامنه ای با این ساختار مشخص و مخصوصا دو تکانه دموکراتیکی که در نقد این وضعیت در دوم خرداد و سوم تیر پدید آمد چه بود و «خامنه ایسم» نهایتا چه سرنوشتی در جمهوری دوم پیدا کرد مسأله ایست که طبعا امکان پرداختن به آن در این مجال ممکن نیست. قدر متیقن اینکه همین درست از آب درنیامدن طرح رهبری در کنار یا در مقابل طرح مرحوم هاشمی همواره یکی از نقاط اصلی گشودگی سیاسی و چالش و تغییر در الیگارشی جمهوری دوم بوده است.

به هرحال به دلایلی که بر ما روشن نیست، اراده ای سیاسی در جهت پوست اندازی در الیگارشی جمهوری دوم به حرکت درآمده و بار دیگر اندک مجالی پدید آمده که زره حفاظتی مقدس «بیت رهبری» موقتا از کار افتاده است. این تعلیق تقدس آشکارا تا زمان اتمام فرآیند پوست اندازی ادامه خواهد داشت، هرچند ماله کشان از همین امروز به تکاپو افتاده باشند. تغییر در هر حال بهتر از ثبات و رکود است، بویژه که هیاهویی از سقوط رجال منحط الیگارشی جمهوری دوم از آن به گوش برسد، با اینحال پرسش اساسی اینجاست که نخبگان سیاسی جوانی که سودای نشستن بر کرسی دست نیافتنی «بیت رهبری» را در سر دارند از چه رو خود را از پیشینیانشان شایسته تر می دانند؟

نخبگان سیاسی جوانی که پشت وحید جلیلی بر حسین محمدی شوریده اند اگر سازندگان «عصر جدید» و «پرونده ویژه» باشند، برماست که سودای پوست اندازی را فراموش کرده، بنا به قاعده عقلانی دفع افسد به فاسد، از تداوم همان الیگارشی منحط جمهوری دوم جانبداری کنیم. چه لااقل طبقه الیت جمهوری دوم از طبقات پایین برخاسته بودند، طعم زندان و جنگ را چشیده بودند، بخاطر خاستگاه حوزوی یا دانشگاهی یا بازاری از اندک اصالتهای اخلاقی و فرهنگی و علمی برخودار بودند و بالاخره پس از چهاردهه به تجربه و غریزه به بسیاری از غلط کاریها ولو درون وجدان خویش معترف بودند، نه همچون آقازدگان تازه از تخم درآمده کنونی که با سابقه ریاست بسیج دانشجویی و با اتکا بر روابط خویشاوندی خود همه عمر رانتی خود را لای لحاف خوابیده اند و نهایتا از لای لحاف بسیج به لای لحاف فلان موسسه خصولتی و از لای لحاف فلان موسسه به لای لحاف فلان استارت آپ و شتاب دهنده و از هیئت منزل حاج آقا فلانی به محفل انس سردار بیساری خزیده اند و اسلام و انقلاب و آزادی و عدالت و اخلاق و علم و عقلانیت و روشنفکری و هنر و زن و عاطفه و مردم در مقابل «قدرت» هیچ محلی از اعراب برایشان ندارد و ساده لوحانه حکومت داری و امر جامعه و تاریخ را با شامورتی و تبلیغات و هوچی گری و نمایش قدرت و دلال بازی و زد و بند یکی فرض کرده اند که یک نمونه اش شاهکار «پرونده ویژه» شبکه سه باشد که دیدیم با روح و روان میلیونها زن و مرد ایرانی که دلگیر و غمگین از خودسوزی «دختر آبی» بودند چه کردند.

فصل پوست اندازی در الیگارشی جمهوری دوم فرارسیده است اما فصل پوست اندازی در اندیشه سیاسی امنیتی-رانتی-متحجرانه ای که چشم انداز و عمل انقلاب اسلامی را به بن بست کشانده است کی فرا خواهد رسید؟