توجه به آیین‌های سنتی توجه به ادبیات کهن و شناسایی روحیات مردمان و آیین‌های برآمده از تفکر و اعتقاداتمان است
و با تحقیق و بررسی سنت‌های دیرین، نمایش‌هایی را در صحنه زندگی امروزی می‌توان جاری ساخت که حاصلی از تفکرات و بینش‌های دیروز و امروزین ما است.

«چومچه خاتون»

یا طلب باران خواهی از آیین‌های فرهنگی منطقه آذربایجان است
كه از اعتقادات، باورها و فرهنگ اصیل و كهن مردم منطقه سر چشمه می گیرد
و نشانگر این است كه آیین‌های گذشتگان هر چقدر بماند نه کهنه می شود و نه فراموش.

هرسال در نیمه دوم اردیبهشت ماه كه مزارع، مراتع، باغ ها،كوه ها، دشت‌ها و چشمه ها نیاز شدید به نزولات آسمانی و باران دارند، این آیین با مشاركت زنان، دختران و كودكان كم سن وسال برگزار می شود
و چون در این مراسم از قاشق چوبی كه به دور آن پارچه ای می پیچیدند تا به شكل خاتون در آید و به آن چومچه (قاشق) خاتون (خانم) می گویند، استفاده می‌کنند.

این آیین توسط كودكان و نوجوانان كه به نوعی سمبل معصومیت و پاكی هستند
در روستا برگزار می شد.به طوری كه کودکان ،كمی مانده به غروب آفتاب به خصوص در روزهایی که هوا ابری است
با راهنمایی بزرگترها و زنان مسن روستا با در دست داشتن پیاله و قاشق یا تخته چوبی كه پیاله های خود را به آن می كوبند
با خواندن شعر

چوچمه خاتون نه ایستَر
/ الله دان یاغیش ایستر
/ الله بیر یاغیش ایله
/ داغی داش یاش ایله
/ زمی لری گوموش ایله
/ آلله داغین بولودو
/ یتیم لرین اومودو
/آلله سن یاغیش ایله
/ آرپا ، بوغدا قورودو
/ چومچه خاتین نه ایستر
/آلله دان یاغیش ایستر
/الی خمیرده قالمیش
/ بیرجه قاشیق سو ایستر...

که به صورت گروهی در حالی كه از خداوند می خواهند كه دعاهایشان برآورده شود و باران ببارد حركت می كنند.
البته با تاریک شدن هوا به خانه بر می گردند و در این هنگام زنان روستا با دیدن آنها به رسم قدیمی جاروهای كهنه خود را كه در زبان محلی به آن «کوله سوپورگه» می‌گویند

را می سوزانند و اگر همان شب باران ببارد فردای آن روز به شکرانه بارش باران آش نذری می پزند و بین اهالی روستا توزیع می كنند.

زمانی كه كودكان در كوچه و پس كوچه های روستا برای طلب باران می گردند،

از هر دری انعامی می گیرند، كه البته این انعام ها بیشتر وسایل تهیه آش است كه بعد از تمام شدن مراسم زنان و دختران روستا با آنها در دیگی بزرگ آش می‌پزند

و کودکان و نوجوانان چومچه خاتون دور آن حلقه می زنند و انتظار می کشند

تا آش باران(یاغیش آشی) پخته شود و از آن بخورند و مهم‌تر این كه دعاهایشان مستجاب شود و باران ببارد و همه را شاد كند .