احزاب محارب قومى کُرد

- حجت الهامى

وقتی که قرار آتش‌ بس در سوریه بین ترکیه و روسیه بسته و اجرایی می‌شود معنی دیگر آن این است که رژیم حاکم در سوریه در واقع مستعمره روسیه بوده و رئیس جمهوری آن یعنی بشار اسد نیز یک دست نشانده بعثی بیش نیست.

لذا طرف مقابل ترکیه در تحولات میدانی سوریه نه اقتدار صوری سوری بلکه بیشتر قدرتهای حامی آن یعنی روسیه و ایران می‌باشند.
با این همه باید گفت دشمن اصلی ترکیه نه روسیه و نه ایران و نه حتی رژیم بعث سوریه است.

چنانکه در سالهای اخیر و قبل از این درگیری فعلی همگرایی بين تركيه، روسيه و ايران حتى در زمين همين سوريه مشهود بود.
عملا ترکیه دشمن هیچ کشور ثالثی نیست و هیچ کشوری هم ترکیه را تهدید نمی‌کند .

اما ترکیه فقط یک دشمن اساسی دارد و آن گروهک‌های مسلح ، تجزیه طلب و تروریستی قومی کرد می‌باشد.

مرز اين معاندين مرز قومى است لذا اين گروهک‌های تجزیه‌طلب هیچ مرزی رسمى ديگری را نمی‌شناسند در چهار کشور ترکیه ، سوریه ، عراق و ایران تحت عناوین مختلف مدام در حال ایجاد ناامنی و جنگ بی‌امان هستند .

در معادلات منطقه‌ای قدرتهای بین‌المللی از این گروه‌های جنگ‌طلب به عنوان پتانسیل‌های بالقوه و بالفعل بصورت ابزاری و نیابتی نهایت استفاده را می‌برند و از طرفی دیگر اینها هم متقابلا جهت حمایت‌های مالی و سیاسی حاضر به مزدوری برای آنها به هر قیمتی هستند...
ترکیه در هر زمان و در هر کجا که به مشکل حادی برمی‌خورد این گروهک‌ها به عنوان اهرم فشار و ماشه طرف مقابل همیشه آماده انجام وظیفه هستند .

در دهه حاضر و در سیر تحولات اخیر ، ترکیه وقتی با آمریکا و غرب مشکل پیدا کرده و تقریبا به بن‌بست رسیدند ، حزب پ.ک.ک با اقمارش و با استفاده از حمایت‌های مالی ، تسلیحاتی و سیاسی غرب چون فرزندی ناخلف پیشاپیش به جنگ با مام میهن رفت .
در اوج محبت ، اعتماد و البته سادگی اردوغان به کردها خیابانهای شهرهای کردنشین ترکیه تبدیل به خندق و سنگر و مین‌گذاری شدتد...
و یا وقتی ترکیه با روسیه درگیر شد و هواپیمای روسی را سرنگون کرد باز اینها کاسه داغتر از آش شده و برای همکاری با روسیه در جنگ با ترکیه خود را سریعا به کاخ کرملین رساندند...

اما در ادمه تعامل سازنده پرزیدنت اردوغان و پرزیدنت پوتین خواب فرصت‌طلبی این عناصر را پنبه کرد.

رودر‌رویی اخیر ترکیه با سوریه و روسیه نیز مربوط به همین بحث است.

به بهانه مبارزه با داعش ، کردهای محارب در سوریه البته با حمایت لجستیکی آمریکا و غرب بخش‌های وسیعی از خاک سوریه را تصرف کرده بودند پس از اعلام شكست داعش اینها نه تنها هيچ قصدى براى ترک این اراضی و همكارى با دولت مركزى نداشتند که می رفت این منطقه مانند قندیل عراق به محل تجمع گروه‌های تروریستی و باز شدن جبهه جدیدی بر علیه تمامیت ارضی ترکیه تبدیل شود.
اما ترکیه بر طبق معاهدات بین‌المللی با ترتیب دادن چند عملیات موفق برون مرزی با همکاری خود نیروهای مردمی سوریه باز رؤیای تحقق کردستان بزرگ را در این نقطه و در نطفه خفه کرد.

نیروهای قومی کرد که پیشتر حتی حاضر به مذاکره با دولت مرکزی هم نبودند بی‌درنگ و بدون هیچ شرطی به قیمومیت دولت اسد تن دادند.

در واقع این بزرگترین خدمتی بود که ترکیه در حق سوریه و دولت اسد و حامیاتش انجام داد اما در جواب این متفقین که عبارت از نیروهای سوری ، کردی ، روسی و ایرانی باشند بسوی نیروهای ترکیه مستقر در نوار مرزی لشگر کشیدند.

گرچه دشمنی بنیادی شخصی اسد و نیروهای قومی کرد با ترکیه قابل توجیه است اما حمایت جنگی روسیه و ایران از این اقدام و رودررویی بی‌تعارف با متحد اخیر خود یعنی ترکیه بیشتر قابل تأمل مى‌باشد.

به هر حال مقاومت جانانه و جواب سخت ترکیه به اینگونه اقدامات تهاجمی مهاجمین را زمین‌گیر کرد.

اما با عملیات‌های هفته گذشته در سوریه بار دیگر فضای سیاسی دنیا در منطقه نیز دچار تحول شده قطب‌بندی‌های جدید شکل گرفت.
بار دیگر آمریکا و غرب طرف هم پیمان قدیمی خود ترکیه را گرفتند و در جبهه دیگر روسیه و ایران و سوریه به همراه نیروهای قومی کرد ماندند.

باید گفت سیاست روز قدرتهای بین‌المللی مانند آمریکا و روسیه و سایر کشورهای ثالث بسته به منافعشان می‌تواند متغییر باشد.

اما در سطح منطقه قضیه الزاما چنین نیست چرا که معضلات و رقابتها بصورت محلی ، بنیادی و طولانی مدت است.

گرچه اکنون ایران و سوریه بصورت قهری و تاکتیکی در کنار نیروهای توسعه‌طلب کرد دیده می‌شوند اما در واقعیت امر و روی دیگر سکه همین کشورها نیز هر لحظه مانند ترکیه در معرض تهدید این احزاب افراطی و مسلح قومى هستند.

به نظر من در این موضوع ایران رفتار دوگانه‌ای از خود نشان می‌دهد چرا که در داخل با شدت اینگونه احزاب را سرکوب می‌کند اما در خارج به نوعی مماشات به خرج داده و حتی گاه حمایت هم می‌کند و این دیپلماسی در کل برای امنیت منطقه خوب نیست.