در این سرزمین دانش سیاسی سترون ، نازا و غیربارور شونده می باشد اما این بدان معنی نیست که ما سیر الملوک ، سیاست نامه و واعظان سیاسی نداشتیم.

با توجه به داده های تاریخی موجود واعظان سیاسی در تاریخ معاصر این سرزمین نقش فوق العاده منفی داشتند که به چند مورد از آنها اشاره خواهیم کرد.برخی از شاهان و شاهزادگان حکومت قاجار با مشاهده دستاوردهای مدرنیته و عقب مانده گی ایران شروع به انجام اصلاحات و تغییرات در راستای مدرنیزاسیون کشور کردند . اما در کنار ناصرالدین شاه اصلاحگر نه فیلسوف سیاسی بلکه رو در رویش واعظ سیاسی جمال الدین اسدآبادی قرار گرفت که با وعظ و خطابه وارد میدان شد و چون شاه کشور با آهنگش نرقصید . سریع کلمه (وعظ) را به گلوله تبدیل و به دست شاگردش میرزا رضا کرمانی بر سینه شاه نشاند. عباس آقا صراف جوان بیست و دو ساله دست پرورده حیدرخان عمواوغلی و سید حسن تقی زاده واعظانه سه بار برای اتابک نامه نوشت تا به راه راست مملکتداری هدایتش کند . بار چهارم با گلوله سربی صدراعظم را از پای درآورد. محمد علی بادامچی تورک تبریزی همان که در مجلس پنجم به نفع تغییر سلطنت قاجار به پهلوی رای داد . می نویسد شیخ محمد خیابانی هر روز در دفتر تجدد به ایراد وعظ و خطابه می پرداخت و بنا بر نوشته سید احمد کسروی همزمان گروه ترور تشکیل داده بود و چند نفر را ترور کرد . اسد بهرنگی می نویسد در باغ گلستان کاظم سعادتی که با صمد بهرنگی مشغول صحبت بوده با دیدن دو خانم مینی ژوب همراه با دختر شان با اعتراض رو به خانم ها که چرا خودتان را آگهی تبلیغاتی کرده اید؟ نزدیک بود که باعث دعوا شود. البته می دانیم که اینان هم با تشکیل سازمان چریک های فدایی خلق به استفاده از گلوله رو آورده و شروع به پاسبان کشی کردند. با آوردن چند مورد بالا می بینیم که واعظان سیاسی نه تنها نتوانستند مشکلی از مشکلات این کشور را حل کنند بلکه خود به مشکلی بزرگ تبدیل شدند. پس ، وقتی که از واعظان سیاسی کاری ساخته نیست چرا در جنبش ملی تورک برخی ها ردای واعظی بر دوش انداخته می خواهند نقش بازی کنند ؟ با توجه به تجربه تاریخ معاصر آنچه امروز جنبش ملی تورک در عرصه سیاست نظری سخت به آن نیازمند است نه واعظان سیاسی بلکه دکتری های علوم سیاسی ، اقتصاد ، جامعه شناس ، حقوق و ...می باشد. در غیاب فیلسوف سیاسی و ...واعظان سیاسی بدون هیچ گونه دستاوردی هزینه های هنگفتی بر این ملت تحمیل کرده اند و بنظر می رسد کافی باشد . باید طرحی نو انداخته شود . روزنامه نگاران (مجازی )نه چندان حرفه ای جنبش بخشی از مبارزه ملی مان را به عهده گرفته و به پیش می برند و در عین حال اینان،( مطبوعات) رکن چهارم دمکراسی می باشند. به نظر می رسد که امر و نهی یعنی چه بنویسند و چه ننویسند امر بجایی نباشد.