کسی که فقط چند روز زندان‌های ایران را از نزدیک تجربه کرده باشد به خوبی می‌داند که واژه "بهداشت" نامفهوم‌ترین واژه در ساختار این زندان‌هاست. در زندان‌های ایران نه تنها هیچ اثری از بهداشت عمومی نیست، بلکه به علت فقدان امکانات و فراهم نبودن شرایط لازم، امکان رعایت بهداشت فردی هم غیر ممکن است.

اعتراضات اخیر زندانیان تبریز، اورمیه، اردبیل،اهواز، همدان و سقز... گواه آن است که زندانیان در این روزهای سخت کرونایی شرایط بسیار دشواری را تجربه می‌نمایند و کاملاً از عمق فاجعه‌ای که در کمین آنهاست، آگاهند. از سوی دیگر، انتشار اخباری مبنی بر ابتلای برخی از زندانیان به ویروس کرونا در برخی از زندان‌ها از جمله زندان‌های اوین تهران، رجایی شهر کرج، تبریز و اردبیل (که محبس بعضی از فعالین شناخته‌شده تورک آذربایجانی می‌باشند) حکایت از وخامت اوضاع در این زندان‌ها دارد. در چنین شرایطی وظیفه ماست که با فشار بر نهادهای حاکم خواستار اعطای مرخصی به همه زندانیان بشویم.

درست است که زندانیان سیاسی و عقیدتی جایگاه ویژه‌ای دارند و باید از حقوق ویژه‌ای برخوردار ‌باشند، بماند که اصولاً آنها نباید زندانی می‌شدند، ولی فراموش نکنیم که سایر زندانیان هم حقوقی دارند و شکی نیست که مسؤولین زندان‌ها در قبال جان و سلامتی زندانیان هم مسؤول هستند.

به عنوان فردی که زندان‌های ایران را تجربه کرده‌ام به خوبی می‌دانم که امکان تأمین و تضمین جان و سلامتی زندانیان در اوضاع کنونی به هیچ وجه میسر نمی‎باشد. لذا تنها چاره کار در اعطای مرخصی به همه زندانیان اعم از سیاسی و غیرسیاسی، به جز زندانیان شرور و خطرناک، می‌باشد. حتی در مورد زندانیان شرور و خطرناک هم این مسؤولیت بر دوش مسؤولین زندان‌ها خواهد بود که پس از مرخصی سایر زندانیان، با بهره‌مندی از خلوت شدن زندان‌ها و با به کارگیری تمامی امکانات ممکن سلامتی آنها را تأمین و تضمین نمایند.