توجیه وجود کلمات عربی و ترکی در نامگذاری امکنۀ جغرافیایی از جانب ادیب طوسی هم حیرت انگیز است:

«اگر نامهائی عربی یا ترکی دیده می شود که به نقاط مختلف ایران داده اند؛ موجب، سیادت مذهبی عرب یا غلبۀ خانمان برانداز مغول بوده» (زبان فارسی در آذربایجان، ج ۱، ص ۱۹۵).

خوب دقّت کنید. می گوید: وجود نام های جغرافیایی ترکی در ایران نتیجۀ غلبۀ خانمان برانداز مغول بوده است! و نمی فهمد ترک را چه به مغول؟! نمی دانیم به تقاص کدامین گناه باید سلامتی و عمرمان صرف پاسخگویی به اباطیل بلهایی از این نوع کنیم! آن سوی قضیّه هم نکته ای دارد. ناسیونالیست ها فارسی گرای ایرانی برای زبان فارسی قدرتی فراتر از حدّ معمول یک زبان ترسیم می کنند.

افزون بر آن، این گروه ایرانی و به عبارت بهتر فارس را دارای قدرت هاضمه و مستحیل کنندگی بی نظیر و توانمندی معنوی بلامنازعی می دانند.

با این اوصاف معلوم نیست این زبان و این قوم چگونه در برابر ترکی و عربی لنگ انداخته؛ زبان ترکی را پذیرفته و از عربی تعداد بسیاری واژه داخل فارسی کرده اند؟!