به یاد مرحوم سیف الله عبدالحسین زاده دانش آموز دوره یکساله حکومت ملی آذربایجان

تا لذت و شیرینی تحصیل به زبان مادری را تجربه و یا درک نکرده ایم امکان موفقیت حرکت ملی نزدیک به صفر است.

دوران تحصیل ما در مقطع ابتدایی مصادف با جنگ ایران و عراق بود.
بعد از ظهرها در وسط روستا اخبار جنگ را از کسانی که رادیو داشتند پیگیری می کردند و ملا فرضی همیشه در منبر می گفت صدام شهرهای ما را بمباران می کند اما "امام خمینی" به ارتش دستور داده است تا مردم عادی را در عراق بمباران نکنند(در این لحظه صدای گریه از مردم بر می خاست)

در میان این شرایط حاکم بر جو روستای ما، در مسجد پیرمردهای که سواد خواندن و نوشتن داشتند از ما کودکان سوال های مذهبی می پرسیدند.
مثلا سوال می شد:
"علی قیزی زینبین دده سین آدی کیمیدیر"؟
یا اسم فرزند چهارم حضرت ابوالفضل چیست و...
در گوشه دیگر مسجد از شاهنامه فردوسی، از بوستان و گلستان سعدی بحث در جریان بود.
در این میان روزی مرحوم "سیف الله عبدالحسین زاده" بحث را به قدرت خلاقیت و محتوای آشیق علعسگر در مسجد روستا سوق داد.

"ایندی بیلیرم نه لر چکیب دیر
فرهاد او داغ لاری یارانا کیمی"

اکنون می فهمیم این مرد چقدر سختی ها از طرف ما متحمل شده است.
وی در مسجد روستا شعر زیر را از آشیق علعسگر خواند:

"دورور نیشانه سی آغری داغیندا
نوحون قیامتی قالدی آ قالدی
یاری ترقی دیر یاری تنزل
کیمینین قیسمتی قالدی آ قالدی"

در این دو بیت مرحوم سیف الله:

_ جهان و فلسفه خلقت را تفسیر کرد(طوفان نوح و ماوقع)
_کوه آغری را برای ما معنی کرد که در کشور ترکیه است و آثار کشتی نوح از این کوه پیدا شده است و در ادامه گفت در کتاب های درسی ایران کوه "آغری" آرارات نوشته می شود.
_صبور بودن را از نظر آشیق علعسگر معنی کرد.

وقتی خاطرات خود را مرور می کنیم متوجه یک نکته اساسی می شویم:
آندسته از پیرمردهای روستای ما که بعد از تسلط ارتش پهلوی بر آذربایجان به مدرسه رفته بودند از فردوسی،گلستان،بوستان سعدی و از احکام بحث می کردند.
اما مرحوم سیف الله عبدالحسین زاده چون یک سال در دوره حکومت ملی آذربایجان به زبان تورکی درس خوانده بود و بخاطر اینکه تجربه تحصیل به زبان مادری را داشت برای همین یک مفسر،تحلیل گر و علعسگرشناس واقعی بود.

در مقابل روح این مرد عزیز که کلی سختی از بابت جو تعصبی خشک و خالی روستاییمان متحمل شد سر خم می کنیم و می دانیم جوانان روستای ما بر مزار وی دسته گل خواهند گذاشت و فاتحه خواهند خواند و این تاریخ را زنده نگه خواهند داشت که سیف الله عبدالحسین زاده در صد سال اخیر تنها روستایی ماست که به زبان مادری تحصیل کرده است و تا آخر عمر کتاب های تورکی مطالعه کرد. غیرمستقیم هم نهال عشق به زبان مادری را در دل های بچه های روستا می کاشت.