«بخش اول»

در قسمت اول آوردیم که هر جنبشی برای دستیابی به اهدافش باید واجد تشکیلات، تبلیغات و متخصصان مربوطه باشد وگرنه خواهد باخت. در ادامه همان نوشته باز گفتاری چند در باره موارد سه گانه خواهیم آورد.

۱. تشکیلات: امروز با کمک تکنولوژی کنترل حکومت بر اوضاع قلمرو سرزمینی اش بهتر و بیشتر شده اما از سوی دیگر پیشرفت تکنولوژی حاکمیت مطلقه دولت را مورد خدشه قرار داده است. از یک سو حکومت می تواند با بهره گیری از تکنولوژی روز نظیر اینترنت، موبایل، دوربین های مدار بسته و ... مخالفان خویش را تحت نظر و کنترل داشته باشد ولی از سوی دیگر مخالفان نیز می توانند با استفاده از فیلترشکن علیرغم دستور حکومتی وارد دنیا و گروه های مجازی شده و در واقع حاکمیت مطلقه دولت را نفوذپذیر و خدشه دار کنند. پس با توجه به مورد بالا احتمال شکست تشکیلات مخفی بیشتر است مگر آنکه از تکنولوژی روز استفاده نکنند که امریست غیرممکن.

حالا اگر تشکیلات مخفی به مشی چریکی روی آورد، در واقع تدارک خودکشی می کند. مشی چریکی بارها در گذشته در این سرزمین به بوته آزمایش گذاشته شده و هر بار بدتر از دفعه پیش با شکست مواجه شده است. چرا؟ چون اقلیم جغرافیایی این کشور برای جنگ چریکی مناسب نیست. با توجه به عدم توازن نیروها و تجهیزات چریک با حکومت چریک مجبور است که از اصل غافلگیری استفاده، و ضربه خویش وارد و تحرک مطلق را در پیش گرفته و دور از دید و دسترسی نیروهای حکومتی در دل جنگل های انبوه و یا کوه های سر به فلک کشیده پنهان شود. البته که در این کشور نه جنگل ها و نه کوه های غیر قابل دسترس وجود دارند.

تازه این قانونمندی را باید در نظر داشت حزبی که با زور سرنیزه و خون ریزی به اقتدار عالی سیاسی دست یابد با دمکراسی سر ناسازگار خواهد داشت و مشابه حکومت رضا شاه خواهد شد. تیغ را به راحتی با شاهرگ مخالف تماس خواهد داد. حال سوال این است: در کشوری که اجازه تأسیس حزب داده نمی شود و تشکیل حزب مخفی هم سرنوشت اش شکست محتوم است از این طرف، از آن طرف هم بدون داشتن حزب موفقیت دور از دسترس می باشد، پس چه باید کرد؟ به نظر می رسد بهترین و در دسترس ترین شیوه آن است که از تشکل های علنی صنفی مانند انجمن ها، اتحادیه ها، سندیکاها باید شروع کرد.

۲. تبلیغات: یکی از رهبران و بنیانگذاران سازمان چریک های فدایی خلق دانشجوی مقطع لیسانس رشته ریاضی مسعود احمدزاده که موقع اعدام ۲۵ سال سن داشت و هم او بود که کتاب "انقلاب در انقلاب" رژه دبره را ترجمه و با مختصر اضافات اسم اش را گذاشت "جنگ مسلحانه؛ هم استراتژی و هم تاکتیک". تز اصلی کتاب که از طرف رژه دبره ارائه شده "دو موتور، موتور کوچک و موتور بزرگ" نام دارد. این تز گروه چریکی را به مثابه موتور کوچک و توده مردم را به مثابه موتور بزرگ در نظر می گیرد و اضافه می کند که با حرکت و شروع به کار چریک بسان استارت ماشین، توده مردم بسان موتور بزرگ و اصلی ماشین به حرکت واداشته می شوند. اما سوال این است چریک با کدامین وسیله صدای خویش را به گوش توده مردم (موتور بزرگ) خواهد رساند تا به دنبال چریک به راه بیفتند؟ چریک های فدایی خلق این نکته فوق العاده مهم را در محاسبات خویش در نظر نگرفتند. (در واقع به قدرت و تأثیر تبلیغات بی اعتنا بودند.) در نتیجه چوب ندانم کاری خویش را به شدت خوردند. ضربه را از جایی خوردند که مطلقاً فکرش را نمی کردند. توده مردم نزدیک شان در عملیات سیاهکل قبل از مأموران حکومتی دست به کار شده و سه نفرشان از آن جمله فرمانده عملیات علی اکبر صفایی فراهانی را دستگیر و دست بسته تحویل نیروهای حکومتی دادند و در دستگیری و متلاشی کردن بقیه تیم هم مأموران را همراهی و همیاری کردند. مردم دورتر از میدان عملیات هم مشغول گذران زندگی روزمره خویش بودند. پس نباید قدرت تبلیغ و به تبع آن همراهی مردم را دست کم و بی اهمیت قلمداد کرد.

البته چنانکه در قسمت قبل نیز متذکر شدیم این هم درست است که جنبش بیداری ملی تورک فاقد رسانه قوی تبلیغی می باشد اما این بدان معنی نیست که از هر گونه امکان تبلیغی محروم می باشند. حداقل شبکه های مجازی را در اختیار دارد و می توان از آنها استفاده کرد.

۳. متخصصان: خواننده محترم درس های فوق العاده مهم می توان از تاریخ معاصر این کشور فرا گرفت که ندانستن آن درس ها برای نسل کنشگر پیشین هزینه سنگینی در برداشت. امیر پرویز پویان ادبیاتچی از بنیانگذاران سازمان چریک های فدایی خلق که در سن ۲۴ سالگی در درگیری کشته شد، جزوه ای دارد به نام "تئوری رد بقا". ایشان با رد عافیت طلبی از دو مطلق صحبت می کند: ترس مطلق حاکم بر مردم و قدرت مطلق حکومت پهلوی. ایشان معتقد بودند که با اولین شلیک چریک هر دو مطلق ترک برخواهد داشت. با شلیک گلوله چریک ابهت پوشالی حکومت فرو می پاشد و همزمان ترس توده مردم هم ریخته خواهد شد. اما فقط با کمی تأمل در رویدادهای این چند دهه بعد از پویان، می توان به عمق ذهن گرایی و خیال پردازی وی و امثالش پی برد. واقعیت آنست که قدرت مطلق و ترس مطلق از گلوله چریک ترک بر نداشت بلکه از علم و قلم دکتر حسین بشیریه استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران پدر معنوی اصلاح طلبان حکومتی ترک برداشت و تیغ بران سعید امامی تیزی و برندگی خویش را از دست داد. این بود که اتمسفر سیاسی کشور دگرگونه و هوا نسبتاً ملایم گشت و باز بدین خاطر بود که احمدی نژاد دکتر بشیریه را از دانشگاه اخراج کرد. دکتر بشیریه در حال حاضر در یکی از دانشگاه های آمریکا مشغول تدریس هستند. بدینگونه است که می طلبد برای جلوگیری از صرف هزینه های بی ثمر و نیل به موفقیت قدر و ارزش متخصصان را بدانیم.