معلم گرامی جناب آقای دکتر نوعی اقدم !

در مواد ۷۶ و ۷۷ قانون برنامه چهارم توسعه کشور، به دولت اجازه داده شده بود که به منظور هماهنگی در امور عمرانی و توسعه ای بین استانی، نسبت به منطقه بندی کشور از دیدگاه آمایش سرزمینی و ایجاد نهادهای هماهنگ کننده و تعیین وظایف آنها در سطح فرااستانی اقدام نماید."
در روزهای اخیر، در فضای مجازی فایل صوتی جنابعالی منتشر می شود که در آن، شما در مجلس هفتم با این برنامه توسعه مخالفت کرده و آن را مغایر سیاست تمرکز زدایی و احیای مصیبت های قبلی در کشور دانسته اید.

به عنوان دانش آموز تان در سالهای ۱۳۵۸- ۱۳۶۰ ضمن ادای احترام به مقام معلمی تان ، بشدت با این مخالفت تان ، مخالف بوده و درخواست می کنم هر زمان فرصت تصمیم گیری برای تغییر آیین کشورداری و تقسیمات سیاسی بدست آوردید ، با منطقه ای کردن ، ایالات و ممالک محروسه کردن ، فدراتیو کردن اداره کشور ایران به صورت جدی موافقت کنید و ملت ایران را از این مصیبت عظیم " پایتخت گرایی نوین انحرافی " نجات دهید.

استاد بزرگوار! جنابعالی عالم ریاضی هستید و من شاگردتان دانشجوی تاریخ بوده و جسارت ورزیده و تاریخ دشت مغان را تالیف نموده و تاریخ مرزداران آذربایجان را در حال تدوین می باشم، اجازه می خواهم سوال کنم که از کدام : " مصیبت گذشته " در کشورداری سخن می گویید؟ این شهادت تاریخ را از شاگردتان پذیرا باشید که اقتصاد سیاسی ایران ، جغرافیای طبیعی ایران ، تنوع فرهنگ قومیتی ایران در گستره تاریخ ایجاب می کرد که اداره کشور در قالب " ممالک"، " ایالات بزرگ " و تمرکز تصمیم گیری منطقه ای در ۴و ۶ نقطه کانونی کشور برنامه ریزی شود. این امر در تاریخ ماقبل و مابعد اسلام در ایران تجربه تاریخی ملت ایران بوده است. اتفاقا " مصیبت " در کشورداری زمانی رخ می داد که فرمانروایان در این اسلوب کشورداری با اغراض سیاسی دخالت می کردند.

یکی از این ایالات و مناطق کانونی در طول تاریخ " آذربایجان " بود با مرکزیت متناوب اردبیل ، مراغه و تبربز ؛ مصیبت مردم آذربایجان از زمانی شروع شد که زنجان را از آن جدا کردند. مصیبت بدتر زمانی بود که آذربایجان را به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم کردند. مصیبت اشد آن روزی بود که اردبیل را در مقابل تبریز علم کردند و استان چهارمی از مملکت و ایالت تاریخی آذربایجان ایجاد کردند. جنابعالی نگران " هویت استانهای محروم " شده اید! اما ما اهالی تاریخ بدتر از آن، نگران هویت تاریخی ایالات بزرگ و اقوام کهن آنان هستیم. استان اردبیل برای من مورخ زمانی ارزش دارد که "هویت آذربایجان " را نیز حفظ کند. این هویت تاریخی و فرهنگی اقوام مهمتر از " هویت ملی " است. زیرا هویت تاریخی در سرشت فرهنگی و تمدنی شکل گرفته و پایدار شده است ، اما هویت ملی اغلب ناشی از میثاق ملی، قرارداد اجتماعی و یا تسلیم و بیعت خاص شکل می گیرد.

آری استاد ارجمند، مصیبت بزرگ در کشورداری زمانی شروع شد که خراسان بزرگ به چهار استان : خراسانهای رضوی، جنوبی ، شمالی ، سمنان تقسیم گشت. استان فارس بزرگ تکه پاره گردید. در این تکه پاره شدنها عواطف مردم هدف قرار گرفت.‌ عشق و حمیت کشورداری مردم لوث شد. عاقبت آن ، امروز اوضاع ناگوار توسعه نامتوازن کشور شده است. تهران با الگوی " پایتخت محوری " به جهنمی از بحران و مصیبت و آتش و طوفان تبدیل شده است که می تواند هر نظام حکومتی را با چالش های اساسی مواجه کند. کردستان همچنین ! لرستان وضعیت بدتر از همه ! به جای اینکه امور مردم در ۴، ۵ و ۶ کانون منطقه ای تنظیم شود، در یک نقطه سیاسی ( تهران ) تصمیم گیری می شود. مقایسه کنید که ظرفیت کل مراکز علمی کشور در ۳۰ استان می تواند با ظرفیت تمرکز یافته در استان تهران برابری کند؟ در صنعت ، بهداشت ، حمل و نقل نوین ( مترو ) وغیرهم بدتر ! استاد مصیبت این است که کانونهای سیاسی مطابق با مقتضیات تاریخی، فرهنگی و طبیعی فراموش شده و تک کانون سیاسی سرنوشت کشور را رقم می زند.
چون شما را معلم عزیزم می دانم، التماس می کنم با گذر از تعصبات شهرگرایی و زادگاه گرایی برای نجات زندگی ملت ایران ، دست به دامن تجربه تاریخی ملت و اقوام مختلف این سزمین بشویم. از مسیرانحرافی استان سازی - که انتهایی برای آن نیست - هر چه زودتر برگردیم بهتر است. این استان سازی ها غیر از هزینه اقتصادی، فرهنگی و سیاسی هیچ عایدی برای مردم ایران نداشته و در آینده نیز فقط موجب بحرانهای هویتی بیشتر می شود.‌