با نگاهی کوتاه به نقشه جغرافیای سیاسی جهان، پی می بریم که جمهوری اسلامی ایران، به همراه سه کشور دیگر، رکورد دار شمار همسایه درجهان است. ببینیم مناسبات ایران و همسایگان چگونه است:

1- مناسبات ایران با عربستان و بحرین قطع است؛

2- بیشترین صادرات افغانستان و پاکستان، در همه مرزهای خاوری ما شرارت، مواد مخدر، ترور و پناهنده بوده است؛

3- با ترکمنستان و جمهوری آذربایجان و در پی آن ها قزاقستان و روسیه، دارای اختلافات مرزی(دریایی) حل و فصل نشده هستیم؛

4- با عراق نیز 8 سال در جنگ بوده ایم و هنوز نیز رسما به توافق فراگیر مرزی با بغداد دست نیافته ایم؛

5- با ترکیه، کویت و قطر نیز گاه و بی گاه نقار داشته ایم؛

6- مرزمان با کویت، امارات و عراق(دریایی) هنوز ترسیم نشده است؛
7- مناسباتمان با عمان دوستانه است؛ ولی به دلیل وجود پایگاه غربی-آمریکایی، چندان با ثبات نخواهد بود؛
8- در کمال شگفتی، با ارمنستان(هایستان)، یعنی تنها ملت-دولت غیر مسلمان همسایه، دارای با ثبات ترین مناسبات بوده ایم.

این در حالی است که تا 1979، ایران، ترکیه، پاکستان و عربستان، رفقای استراتژیک بودند، ولی امروزه روز به رقیب تبدیل شده اند. چرا؟!!
شورای عالی امنیت ملی، چه پاسخی برای این پرسش کلیدی دارد؟
این عالیترین مرجع تصمیم سازی در این ارتباط و این تغییر منفی کلان چه توجیهی دارد؟
دستگاه وزارت امور خارجه در این میان چه کاره بوده و چه کارنامه ای برای ارائه در این زمینه دارد؟
چرا مناسبات ما با همسایگان در ۴ دهه اخیر، روند ناخوشایندی داشته است ؟