ترس از اعدام، ترس از زندان، ترس از بازجو و دادگاه، حتا ترس از پاسبان و امنیه و حراست و حفاظت و پاسگاه و شورای داوری، ترس از شهردار و فرماندار و هله استاندار ، ترس از فضلی های بی فضل و ترس از فریدون های، روحانی شده و روحانی های قاضی شده و هله قاضی های ویژه و مخصوص و...بسیار معمولی است.

انسان یک زمان جوان است و جاهل ، پیراهن می درد که بیا و بزن! سینه سپر می کند، نزنی نامردی، بزن! و هله بدتر یک برنوی کهنه، زنگ زده و خراب را هم از باغ پدری در می آورد که اگر پدر نیست، چه باک ! تفنگ پدری هست هنوز ....!

و هله بدتر شعار تنها ره رهایی، رزم مسلحانه کوک می کند و یا دنیا را در نوک مسلسل و از نوک آن می بیند!

اما وقتی سنی می گذرد ، بر آن گذشته افسوس می خورد ! ای وای بر من، ای وای بر ما، چه به روز خود آوردیم ! پس چرا ده ها و صد ها سال مبارزه، گوشه ای از جامعه مدنی را به ارمغان نیاورد ؟

تا کی باید بچه های صغیر مردم را مست می مرگ نمود و به سوی سلاخی شدن فرستاد؟

تا کی باید با شعار های ننه من غریبم ، دنبال فدک بود ؟

تا کی باید به عوض اگاهی پایدار، خرافات را، جفنگیات را، خزعبلات را، در مخ مردم کاشت ؟

خرافات در همه جا هست ، تنها در کشور ما نیست، خرافاتی که در بلژیک - هلند - لندن -پاریس و .....بیشتر و بدتر از کشور ما است ایراد عمده برای ما این است که در پشت خرافات ما یک اتوریته قدرت ( دولت ) خوابیده است، هزینه تمام خرافات موجود را دولت می پردازد.

تند روی یک آفت اصلی جامعه مدنی است، نخبه های ما بر آتش آن می دمند تنها خیر آن این است که مردم را بترسانند تا کسی در پی، مبارزه مدنی نباشد، کسی از جقوق قانونی خود نگوید و مطالبه حق نکند !

در تمام دنیا، طشت رسوائی مبارزه مسلحانه از بام دنیا افتاده است، سازمان های پنجاه و هفتاد ساله مبارزه مسلحانه از در صلح با تمامیت خواهان و دیکتاتور های خود، در می آیند ، مگر آن گروه های پس مانده عشیرتی و تروریستی که سرمایه خود را در قاچاق مواد مخدر و یا پولشویی می بینند و دل کندن از آن را از دست دادن پول مواد مخدر و سرمایه خود می دانند.

برای موفق شدن یک راه داریم و آن مبارزه مدنی است معنی مبارزه مردن و شهادت نیست ، معنی مبارزه پیروزی مردم و پیروزی جامعه مدنی است !
اگر زنده من نتواند نفعی به جامعه خودم برساند، مرده من مطلقا نمی تواند، مرده ها ، مرده اند و کاری از انها ساخته نیست ، اگر کل مرده های عالم را از بیگ بن ( انفجار اولیه ) تا به امروز جمع بکنند کلهم نمی توانند یک لیوان آب را جابه جا کنند!

اقایان ما در شرایط فعلی نیازمند مردم خود هستیم ، اگاهی و حضور انها به صورت زنده ، با شعار های ، می کشم و بکش و نمی ترسم ، فضا را الوده نکنید ، آب را گِل نکنید !

جامعه مدنی نیازمند تئوری های جهانی برای اجرای محلی است و این اولین گامش نیازمند مردم است !