برخی از اصلاح‌طلبان حکومتی از سکانداری رئیسی استقبال کرده‌اند. تو گویی رئیسی همان کسی نیست که در ایام انتخابات ریاست جمهوری نقشش در اعدام‌های گسترده‌ی ۶۷ را برجسته کردند. اما هستند اصلاح‌طلبانی که با احتیاط ابراز نگرانی کرده‌اند. از جمله‌ی این افراد مصطفی تاجزاده است که در توئیتر نوشته که نمی‌توان به آقای رئیسی دلبست و "ایران به دستگاه قضایی مستقل، بی‌طرف و پاسخگو نیاز دارد".

اما این نگرانی‌ها چندان ربطی به حقوق اساسی مردم ندارد، نگرانی از عدم رعایت تعادل در بین دو جناح حکومتی است که مجاری قدرت و ثروت را به انحصار خود درآورده‌اند. چندی پیش که صادق لاریجانی به ریاست مصطفی منصوب شد تاجزاده ضمن مخالفت با این انتصاب گفت:‌ «راه مقابله با ایران‌ستیزان، "همه با هم" است نه حاکمیت یک جناح.»

در این واکنش شجاعانه مشکلی نهفته است. علت مخالفت وی این است که «نصب همه‌ی اعضا و نهادهای انتصابی از یک جناح، عادلانه و به مصلحت کشور نیست.» علت اعتراض وی این است که چرا برخی از انتصاب‌ها از جناح دیگر، یعنی از اصلاح‌طلبان صورت نمی‌گیرد. یعنی نه نفس چنین انتصابی وجود مشکل‌زاست و نه جناح دیگری جز اصلاح‌طلبان وجود خارجی دارد. از نوشته‌ی تاجزاده بر‌می‌آید که اگر مجاری قدرت صرفا میان ایندو جناح دست به دست گردد مردمان "همه با هم" خواهند بود. با این حساب معلوم است که منظور وی از "ایران‌ستیزان" چیست. یعنی اگر نیروها و جناح‌های دیگری وجود داشته باشند که در زیر ایندو جناح نگنجند می‌توان ذیل برچسب ”ایران‌ستیزان“ طبقه‌بندی‌شان کرد.