« مردم برای بدست آوردن آذوقه مختصر مجبور شدند اشیاء نفیس خود را به قیمت نازلی بفروشند. نان هر کیلو ۷ قران تمام میشد ، از یک طرف نیز اکراد آب شهر را از قریه بند قطع نمودند ، تا مردم از بی آبی تلف شوند . در این جریانات عده ای از گرسنگی و سختی مردند و یک نوع نگرانی آمیخته به وحشت مردم را فرا میگرفت در بیرون شهر نیز هر روزه به عده اکراد اضافه میشد و حلقه محاصره تنگتر میگردید و شب ها به قلعه شهر هجوم می آوردند و بیش از بیش شدت عمل نشان میدادند . مردم ناچار شدند راه حلی جهت دفاع از شهر برگزینند در این باره کمیسیونی به نام کمیسیون جنگ تشکیل گردید که اعضای آن عبارت بودند از :

حاجی میرزا غلام فقهی
– آقای میرزا خلیل افشار
– محمد تمدن
آقای کرم علیخان زمانی

– و میرزا صادق خان فخیم الملک و چند نفر دیگر... با تصویب این کمیسیون عده کثیری از تفنگچیان داوطلب به ۷ دروازه شهر تقسیم شدند که شب و روز به نوبت در اطراف قلعه شهر ارومیه و تابیه ها ( برج ها ) کشیک میدادند .» این کمیسیون همچنین « با جدیت تمام مشغول تعمیر دیوارهای بدنه شهر گردید و یک دستگاه باروت کوبی و تهیه فشنگ در پشت خانه های حکومتی دائر ساختند و آن حیاط را تبدیل به قورخانه نمودند.» ( محل مزبور فعلا پاساژ معماری و جلالی می باشد و زمانی به نام حیاط حرمخانه سردار مشهور بود.

کاویانپورٰ احمد، تاریخ ارومیه،تهران ،۱۳۷۸، ص: ۳۲۶)« در مورد تعیین رئیس کمیسیون جنگ تشت آراء بوجود آمده بود ، برای رفع اختلاف قرار شد که ریاست آن در اوقات شب با جاج نظم السلطنه ( امیر تومان ) و قبل از ظهرها با حاجی شهاب الدوله و بعد از ظهرها با حاجی عزیز خان امیر تومان باشد و چون ماه رمضان و مردم و اعضای کمیسیون و روسای آن روزه میگرفتند نوبت ریاست را طوری قرار دادند که آنها بتوانند از استراحت نسبی برخوردار باشند. ولی مسئله مشکلی پیش آمد و آن ضعف قدرت مادی برای خرید فشنگ و تفنگ و باروت و پرداختن مواجب به تفنگچیان مدافع شهر بود.

در این مورد نیز چاره ای برای محصورین باقی نمانده و سیم تلفن ارومیه طهران را نیز قطع کرده بودند ناچار۳۰۰۰ تومن از مستر پاکارد بعنوان قرض اخذ گردید و آقایان میرزا محمود مجتهد و حاج میرزا فضل الله مجتهد در برابر اخذ پول به دکتر پاکارد قبض رسید دادند و بمعیت ضیاء الدوله ( فرماندار ) قول دادند که بعد از محل جمع آوری اعانه ، یا وصول اعتبار از مرکز پرداخت نمایند . پس از تهیه پول یکی از حیاطهای فرمانداری را محل ذوب و پر کردن فشنگ و تهیه باروت اختصاص دادند و مردم سلاح و مهمات مورد لزوم را از آنجا تهیه میکردند . به دستور کمیسون محل ترکها و فرسودگیهای دیوار قلعه و بالای برج ها نیز تعمیر شدند دیگر جای نگرانی نبود .»