هر دو زخمی از پر و پری

در وجه تسمیه هنر موسیقی ربابه مرادووا نقل می کنند که وی بعد از یورش وحشیانه ارتش محمدرضا پهلوی(پدر رضا پهلوی) مجبور و تن به یک مهاجرت اجباری به آذربایجان شمالی می دهد در نخستین روز آغاز زندگی مشترکش متوجه می شود شریک زندگی اش به وی خیانت می کند لذا تصمیم به خودکشی می گیرد که در همین اثنا از وی دعوت می شود در اپرای لیلی و مجنون در شهر سالیان ایفای نقش کند.
ربابه مراددوا در حین بازی در این اپرا متن دیکته شده کارگردان را نمی خواند بلکه بخاطر سرنوشت خود غزلی از فضولی می خواند لحن و طرز ایفا همه را از خود بیخود می کند و در پایان تئاتر وی بعنوان هنرمند نمونه از طرف کارگردان معرفی می شود. ربابه تنها مهاجر از آذربایجان جنوبی است که عنوان و مدال "هنرمند مردمی شوروی" را کسب می کند.
ربابه مراددووا در آخرین روزهای عمرش در آستارا از ماموران مرزی می خواهد اجازه دهند وی لااقل دو متر به اردبیل (زادگاهش) نزدیکتر شود. همانند روزهای جوانی اش در سرحد ایران و شوروی به طرز هنرمندانه

"تبریزین کوچه لری دولانبا دولان قارا گیله دولانبا دولان"

را اجرا می کند که اشک از چشمان ماموران مرزی شوروی جاری می شود.

منظومه حیدربابای استاد شهریار شناسنامه هستی زبان ما تورک ها در آذربایجان و ایران است.

ربابه مراددووا برای حیدربابای استاد شهریار آهنگسازی و خودش هم بسیار ماهرانه خوانده است.

در سفری که هادی شهریار فرزند استاد شهریار که سفری به استانبول داشت فرصت یافته در مورد استاد شهریار و شخصیت های بزرگ آذربایجان از سید جعفر پیشه وری گرفته تا ممدآراز،بختیار واهابزاده،دکتر هیئت،ربابه مرادووا و...سوال کردم.
هادی شهریار در مورد ارتباط معنوی ربابه مرادووا و استاد شهریار چنین گفت:

نوار کاست ربابه مرادووا که اشعار استاد شهریار از جمله حیدربابا را خوانده بود، یکی از آشنایان به استاد داده بود. وقتی استاد شهریار به آهنگ و صدای حزین ربابه مرادووا گوش می داد ساعت ها به تفکر فرو می رفت و بسیار مایل بود نه غذا بخورد،نه آب بنوشد، نه با کسی صحبت می کرد انگار اینکه به کما فرو می رفت نمی دانیم سر و رازش چه بود. سری که با خود برد و برای ما چیزی نگفت.
اگر در باره موضوع "شهریار و شخصیت های آذربایجان شمالی و عشق به آذربایجان" تحقیق مدون صورت بگیرد آن روز متوجه خواهیم شد که چرا مکتب ایرانشهری با نامگذاری روز وفات شهریار به روز ادب و شعر پارسی و با برجسته کردن آن می خواهد ما پتانسیل عظیم استاد شهریار را کشف نکنیم. چون با کشف این پتانسیل ها حتما از اسارت رهایی خواهیم یافت.