پس از بازی فوتبال پرحاشیه مابین تراکتور و پرسپولیس علاوه بر اینکه بارها از طرف تماشاگران پرسپولیس به ترکها با شدیدترین حالت توهین شد، چند جوان با انتشار کلیپی با خواندن هجویات و نشان دادن یک الاغ چوبی ترکها را آنچه خود لایقشان هستند خطاب نمودند و افکار خطرناک نژادپرستی را بشکلی شفاف نشان دادند.

پس از فشارهای رسانه ای، این چهار جوان که یکی از آنها ادعا می کرد که خودش نیز تورک است از طریق انتشار کلیپی عذرخواهی نمودند. حال سوال این است که آیا عذرخواهی کافیست؟ مگر می شود به نصف جمعیت کشور توهین نژادی و قومی شود و سپس بگویند اشتباه کردیم؟ اگر چنین موقعیتی برای هموطنان فارس زبان اتفاق می افتاد اکنون آیا مسئولین باز خاموش بودند؟

همه این مسائل حکایت از یک واگرایی شدید فرهنگی و اجتماعی در ایران بین ملل و اقوام ساکن آن دارد، اگر بصورت ریشه ای موضوع را مورد کنکاش قرار دهیم با دو پدیده بسیار مهم مواجه هستیم، اول اینکه این جوانان و افراد اینچنینی، محصول فرهنگ و سیاستی هستند که می خواهد ایران را فارس نشان دهد و از هر اقدامی برای استحاله و الیناسیون تورکها حمایت می کند و دقیقا هویت تورکها را هدف قرار داده است، این تفکر همان تفکری است که در کتب درسی تورکها را خونخوار، غارتگر، غلام و نوکر معرفی می کند و باورها و ارزش های فرزندانمان را هدف گرفته است، همان تفکری است که اسامی جغرافیایی تورکها را تغییر میدهد و اراضی آذربایجان را مورد هجوم و میدان عمل عملیات روانی خود قرار داده است، از مهاجرتهای هدفدار حمایت می کند و به عدم توسعه یافتگی مناطق تورک نشین ادامه می دهد و ...

پدیده دوم اینکه موضوع مانقورتها در بین تورکها جدی است، چرا باید یک تورک به هویت خود توهین کند؟ جواب سوال بسیار ساده است، چون پس از انقراض سلسله قاجاریه در اثر سیاستهای سانترالیستی و تلاش برای انکار واقعیت های فرهنگی و تنوع قومیتی در ایران، از هر طریق ممکن تلاش شده است احساس از خودبیگانگی در بین تورکها تقویت شود، از گفتن تورک خر تا برنامه ها و فیلمهای صداوسیما تا توهین روزنامه های حتی دولتی نظیر روزنامه ایران در سال ۸۵ گرفته تا کتب درسی و ...

مانقورتها کسانی هستند که از خود بیگانه شده اند، احساس ضعف در برابر فرهنگ فارسی دارند، آگاهی به داشته های فرهنگی خود ندارند، میزان عزت نفس اجتماعی آنها بسیار پایین و خودپنداره شان منفی است، مانقورتها کسانی هستند که شعار فریبنده اومانیسم را از زبان نژادپرستان قبول می کنند اما اقدامات ضد اومانیستی نژادپرستان را نمی بینند، مانقورتها افرادی با شخصیت وابسته و سلطه پذیرند شاید تحصیلات عالیه دانشگاهی داشته باشند اما از داشتن شعور فرهنگی و اجتماعی و سیاسی محرومند. نژادپرستان نیز دقیقا بر روی همین افراد خودباخته سرمایه گذاری می کنند و از آنها بعنوان سربازان ارزان قیمت برای رسیدن به اهداف ضد انسانی خود بهره می گیرند.

حال شما پاسخ دهید، آیا پس از این همه توهین که پشت سر آن یک جریان افراطی نژادپرستانه ضد وحدت ملی در ایران مشغول فعالیت است، آیا فقط یک عذرخواهی کافیست؟ یا لازم است سیاستگذاران و مسئولان کشور ضمن برخورد با افراطیون فارسی، در راستای همگرایی، نگرش خود به موضوع ملل و اقوام ایرانی را تغییر دهند و قوانین سفت و سخت تری در برابر توهین کنندگان به انسانها در نظر بگیرند و عمل نمایند. و در پایان به مانقورتها باید گفت شهریار شیرین سخن که خدمات ارزشمندی به زبان و ادبیات فارسی نمود و از وی بعنوان حافظ دوران یاد می کنند در اواسط عمر متوجه بسیاری از مسائل شد و گفت:
تهرانین غیرتی یوخ شهریار ساخلاماغا
قاچمشام تربیزه تا یاخشی یامان بللنسین