زبان مادری‌مان را پاس بداریم

زبان مادری هر کس زبان ملی اوست، آن را پاس بداریم.

از همین امروز شروع کنیم، بیایید در سالی که عده‌ای کمر به نابودی فرهنگ‌ و تاریخمان بسته‌اند، زبان ملی و مادری‌مان را رسمیت ببخشیم.

از اس‌ام‌اس‌ها، کامنتها، پی‌وی‌ها شروع کنیم، برسیم به مقالات، مجلات و کتابها.

با کودکانمان به زبان کسانی صحبت نکنیم که زبان خود ما را در داخل خاک و وطنمان به رسمیت نمی‌شناسند.

اجازه ندهیم حق طبیعی و خدادادی استفاده از زبان مادری را به خواستهای مقطعی و سیاسی گروهی خاص تقلیل دهند.

از خودمان شروع کنیم، نگوییم تا حالا ننوشته‌ایم، پس منبعد هم نمی‌توانیم، بگوییم می‌نویسیم، تا زمانی که یاد بگیریم.

شهرها و روستاهایمان را نه با اسامی مجعول و تحریف شده تابلوهای بین راهی، بل با اسامی بامسمای تاریخی و اصیل آنها بر زبان و قلم بیاوریم.

بیایید زبان و هویتمان را از دست‌درازیهای نابخردانه پان‌ها و فاشیست‌های وطنی و روشنفکرنماهای جهان وطنی و اپوزوسیونها و چپ‌ها و راست‌ها در امان نگه داریم.

زبان و فرهنگ ملی ما خط قرمز ماست، آن را با جان و مال و خونمان حفظ می‌کنیم.

بیایید در سایه‌سار این درخت تناور گرد هم آییم، دست‌ اندر دست هم بدهیم و آبیاری کنیم درختی را که هر شاخ و برگش نمودی از حضورمان در پهنه تاریخ است، میوه‌اش توشه حیات‌مان و بود و نبودش، بود و نبود خودمان است.

بیش از این درنگ نکنیم، زبان مادری‌مان چشم به راه فرزندانش است.