اصلاح طلبی و انقلاب ، میانه روی و افراط ، این استراتژیها جز در دموکراسیهای کثرت گرا در جای دیگر قابل اجرا نیستند. اما برعکس از یک وسیله استراتژیکی که در کلیه رژیمهای سیاسی حتی رژیمهای وحدت گرا و استبدادی قابل اجراست میتوان استفاده کرد و ان ، پنهانکاری است. پنهانکاری عبارت است از مخفی کردن هدفها و انگیزه های اقدام سیاسی در پشت نقاب هدف مانندها و انگیزه مانندهایی که بیشتر مردم پسندند و بدینسان از پشتیبانی افکار عمومی بهره مند می باشند.

پنهانکاری نه تنها در دموکراسی طبیعتا وجود دارد و نقش عمده ای هم دارد ، بلکه در حکومتهای استبدادی که نمی توانند از هر گونه اتکاء به عقاید چشم بپوشند هم وجود دارد. این استراتژی در مبارزه برای به دست اوردن یا زیر نفوذ قرار دادن قدرت توسط افراد ، احزاب ، و گروههای ذینفوذ مورد استفاده قرار می گیرد. قدرت نیز از این استراتژی برای به دست اوردن اطاعت شهروندان استفاده می کند.

پنهانکاری اشکال مختلفی به خود می گیرد. معمولترین شکل ان عبارت است از پوشاندن چهره هدفی که کمتر اقرار پذیر است در زیر نقاب هدفی که از نظر نظام ارزشی جامعه ی مورد نظر، بیشتر قابل ارائه و دفاع می باشد. که در غرب این تکنیک به مقیاس وسیعی برای دفاع از منافع سرمایه داری استعمال می شود. یعنی مالکان وسائل تولید به جای اینکه بگویند مالکیت خصوصی منافع کلانی برای انان تضمین می کند اثبات می کنند که مالکیت خصوصی برای تضمین ازادی فردی شهروندان ضروری است.

توسل به ارزشها نیز وسیله دیگری برای پنهانکاری است. با متوسل شدن به اهمیت مفاهیم خوب و بد ، درست و نادرست ، و با سوء استفاده از احساسات دینی و مذهبی جوامع ، اهداف خود را به پیش می برند.

یکی دیگر از فنون پنهانکاری این است که به توده های مردم چنان وانمود شود که منافع انان در خطر است. در حالی که خطر فقط منافع گروهی و شخصی اقلیتی را تهدید می کند که چنگ به قدرت و ثروتهای ملی زده و به استثمار اکثریت مشغولند. برای مثال فرانسویان مقیم الجزایر که استقلال الجزایر انان را به ورشکستگی می کشانید ادامه جنگ را با این استدلال توجیه می کردند که الجزایر مشتری بسیار مهم فرانسه است و از دست دادن ان به شدت اقتصاد فرانسه را به مخاطره خواهد افکند.

حال باید دید حرکت ملی ترکها در جغرافیای ایران و اذربایجان ، به چه میزان توانسته است از این استراتژی در راه مبارزه برای به دست اوردن حق حقوق خود بهره مند شود؟!