ادیب طوسی از گستاخی و اسائۀ ادب به ترکان مهاجر هم ابائی ندارد و از آنها به عنوان «بقایای لشکرهای گرسنه» یاد می کند که علاوه بر آذربایجان دسته هایی از آنان در تمام قسمت های ایران پراکنده شده و به دنبال جا و مأوا می گشتند. از نظر او این گروه از ترکان به قدری غارتگر و خرابکار بودند؛ که حتّی خود سلسله های ترک هم از پس آنها برنمی آمدند. او در اظهار نظری غیرواقعی و به شدّت اغراق آمیز ادّعا می کند خرابی های ترکان در ایران دست کمی از مغول نداشته است:

« خرابیهائی که ترکان غز در ایران کرده اند؛ بی شبهه از خرابیهای مغولان دست کمی ندارد. » (زبان فارسی در آذربایجان، ج 1، ص 209)
او به این هم اکتفا نمی کند و دوران حاکمیّت سلجوقیان و خوارزمشاهیان بر ایران را دوران «بیداد ترکان» بر ایران می داند:

« ابتدای بیداد ترکان در ایران مربوط به دورۀ قبل از مغولان؛ یعنی، دورۀ سلجوقیان و خوارزمشاهیان است؛ بخصوص در منطقۀ آذربایجان، زیرا در زمان سلجوقیان چنانکه گفته شد، بیشتر ترکان به این منطقه رو می آورده اند، چه از یک طرف آذربایجان سر راه آسیای صغیر بوده و از این راه می بایستی بدان نواحی مهاجرت کنند و از طرف دیگر در خود این منطقه اتابکان آذربایجان اقتدار داشته اند و طبعاً به حکم هم نژادی ترکان را بر فارسان مزیّت می¬نهاده¬اند. » ( زبان فارسی در آذربایجان، ج 1، ص 210)

این قبیل نویسندگان در عمل نمونه و مصداقی برای ترجیح ترک بر فارس از جانب سلسله های ترک ارائه نکرده اند. مصداقی هم نبوده که ارائه کنند. اگر چنان رویکردی وجود داشت از زبان و ادبیّات فارسی و از آنچه این گروه قومیّت ایرانی می نامند چیزی بر جای نمی ماند.