با تفکیک زندانیان در ایران به زندانیان سیاسی،زندانیان عقیدتی،زندانیان مالی،زندانیان امنیتی،زندانیان مسائل خانواده یا اجتماعی بخش اعظمی از زندانیان در ایران را زندانیان مرتبط با مواد مخدر را تشکیل می دهند.چرا چنین اماری در جمهوری اسلامی ایران با در نظر گرفتن اینکه نیروی اطلاعات این دولت تمامی شهروندان خود را زیر زره بین قرار داده و رصد می کند آیا قادر نیست تولید،توزیع و مصرف مواد مخدر را به حداقل برساند؟در جامعه ای که کار یا سرگرمی مناسب برای شهروندان محیا نباشد و کشیدن قلیان و سیگار تنها سرگرمی ارزشمند آنها باشد دودشان شهر را می پوشاند.بحران اجتماعی شهر را آلوده می کند.اکثر زندانیان مواد مخدر و زندانیان با جرایم دزدی،مالی متأهل هستند و بیشتر آنها دارای فررند نیز می باشند.

آیا دولت فکر نمی کند که اگر سرپرست آنها در نبود کار مناسب مجبور به دزدی،پخش مواد مخدر و امثال این جرایم دستگیر شده باشد زن و فرزند آنها از کجا امرار معاش کنند؟در چنین شرایط اقتصادی وخیم، خانواده شخص مجرم در نبود حامی ممکن است به چه کار هایی روی بیآورد؟آیا ممکن نیست جامعه دچار بی اخلاقی و فرزندانشان بد تربیت شوند؟چرا دولت نمی خواهد بداند هزینه یک شخص فقیر ۵برابر برای دولت و جامعه هزینه ایجاد می کند تا یک شخص با طبقه متوسط؟ چرا دولت جمهوری اسلامی ایران به جای تمرکز بر کنترل بحران ایجاد شده در نبود مدیران متخصص،تولید فقر می کنند و نخبگانی که می توانند این بحران را به گلستان تبدیل کنند زندانی می کند؟

اعتقاد بنده این است که تحت سیاستی غلط اگر مسیر پرواز یک پرنده کوچک را تغییر دهیم،به یقین باید منتظر عواقب پر هزینه اقتصادی ، اجتماعی و حتی سیاسی آن باشیم.در جغرافیای ایران که هیچ چیز سرجای خودش قرار نگرفته یعنی عدالت به واقع اجرا نشده،هیچ امیدی به اصلاح وضع موجود نیست مگر اینکه افکارمان را تغییر دهیم و هزینه های سنگین آن را بپردازیم.

اصلاحات اساسی کلید حل بحران است اما متاسفانه هیچ شرایطی برای اصلاحات سیاسی،اصلاحات فرهنگی و اصلاحات عقیدتی در جامعه ایران با چنین روندی و با چنین برخورد های قهرآمیز شدید با خادمان ملت ،به چشم نمی خورد.واقعا کمی فکر کنیم که آیا زندانیانی که در زندان داریم چرا زندانی کرده ایم.آیا نمی توانستیم اندکی دگر اندیش باشیم تا امروز به چنین بحرانی دچار نشویم؟
جالب اینجاست که متفکرانی که برای آسایش ملتشان تلاش می کنند خود زندانی همین انسانها بدبخت هستند.
عدالت اجتماعی لازمه گفتمان امروز است.عدالتی که نشان می دهد انسان با ارزش است،عدالتی که نشان می دهد ملتها با وجود اختلاف فرهنگی،اختلاف زبانی،اختلاف عقیدتی وجود دارند و زمین متعلق به همه آنهاست.عدالتی که نشان می دهد زندگی کردن بدون دغدغه تأمین نیازهای اولیه حق همه آنهاست.