آنا صحیفه یازارلار |
حکومت شوروی در سالهای دهه سی و چهل بوسیله ترور و قحطی ساختگی میلیونها ترک را از میان برد و در زمان جنگ همه افراد ملتهای کریمه، قفقاز شمالی و کالمیک را ، بدون استثنا، از زادگاه خودشان بیرون راند. در دهه سی در خیابانهای ازبکستان مادران گرسنه با کودکان نحیف و رنجور خود سرگردان بودند و دستشان را برای گدایی دراز میکردند. تودههای بیشمار اجساد را مانند هیزم در کامیونها بار میکردند و به محل جمعآوری زبالهها میبردند و در چالهها مدفون میساختند.
یوواسیلیف؛ کارمند اعزامی مسکو به تاشکند در کتاب راههای امپریالیسم شوروی ( نیویورک ۱۹۵۴) این قحطی را مصنوعی و ساخته حکومت توصیف میکند. سرنوشت ملتهای ترک رانده شده از موطنشان بسیار اسفبار بود. در اردوگاههای بیابانهای ترکستان، اپیدمی هولناک حصبه همه را درو میکرد. آمار رسمی شوروی تعداد ترکها را در سال ۱۹۲۳ سی میلیون نفر و در سال ۱۹۵۹ بیستوچهار میلیون نفر نوشته است که با وجود بالا بودن موالید ترکهای مسلمان و کاهش مرگومیر کودکان، باز هم تعداد ترکها در دوران دیکتاتوری استالین شش میلیون کاهش داشته که بیارتباط با مهاجرتهای اجباری و قحطیهای مصنوعی حکومتی نیست.
دنیای غرب تنها زمانی با ابعاد جنایات استالین آشنا شد که استالین با ایجاد قحطی مصنوعی شش میلیون اوکرائینی را به کام مرگ فرستاد و بلافاصله بعد از جنگ دوم، عدهای از ساکنان اوکرائین، بلاروس و کشورهای ساحل دریای بالتیک را از زادگاهشان به مناطق مرکزی کوچ داد و مهاجران آن کشورها این جنایات را به دنیای غرب بازگو کردند.
برخلاف اوکرائین و کشورهای ساحل بالتیک، ترکهای شوروی مهاجران متنفذی در آمریکا نداشتند تا دنیای خارج را از سرنوشت هولناک ملتهای خود آگاه سازند.
اگر جنایات استالین تنها به ترکها ختم میشد شاید هرگز جهان چهره مخوف او را نمیشناخت.
امروز نیز ترکهای ایران و سایر ملتهای غیرفارس مهاجران متنفذی در جهان غرب ندارند و تنها هنگامی میتوانند صدای خود را به گوش جهانیان برسانند که اتفاق مشابهی برای نیروهای سیاسی مرکزی رخ داده باشد و از مسیر همذات پنداری با آن حوادث برای لحظاتی هم که شده ابراز وجود کنند و این یعنی دست باز حکومت در برخورد با نیروهای ملیتها.
تاریخ
2019.09.16 / 16:19
|
مولف
ایبراهیم رشیدی
|