دکتر سید جوادی میری-جامعه شناس

۱۶ مهر انجمن اسلامی دانشجویان دفتر تحکیم وحدت دانشگاه تبریز میزگردی با عنوان عدالت خواهی و آینده ایران در تالار وحدت ترتیب داده بودند که بیش از ۶۵۰ نفر از دانشجویان حضور پیدا کرده بودند و بسیاری از علاقمندان در پشت درهای دانشگاه ماندند و اجازه ورود پیدا نکردند.

سخنرانان آقای عبدالکریمی و سید مجید حسینی و مجتبی احمدی و اینجانب بودیم که هر یک بحثی ارائه داد که صوت کامل آنرا در کانال به اشتراک گذاشته ام ولی موضوع اصلی نوع درد و رنجی بود که دانشجویان اظهار می کردند و ترس و واهمه ایی که آنها با خشم و بعضا عصبانیت فریاد می زدند. به نظرم بی عدالتی های سیستماتیک جامعه ایران را دچار آسیب های جدی و چالشهای بنیادین کرده است و راهکارهای اصلاح طلبان و اصولگریان هیچ سنخیتی با واقعیات جاری جامعه و ایرانیان از اقشار گوناگون ندارد. به سخن دیگر، ۲۰ سال اصلاحطلبی اصلاحطلبان موجب "بسط آزادی" در ایران نشده است و ۸ سال گفتمان اصولگریان باعث "توزیع عدالت" در جامعه نگردیده است و دولت مستقر در دوره خود هیچ اعتدالی بین آزادی و عدالت نتوانسته برقرار کند. به سخن دیگر، افق آینده بسی تیره و تار گردیده است و این بی افقی نوعی نیهیلیسم اجتماعی را در بین اقشار جوان دامن می زند که نیازمند تامل جدی است.

یک روزی را که در دانشگاه تبریز سپری کردیم مرا نسبت به آینده هم نگران میکند و هم امیدوار؛ نگران از این جهت که جوانان بسیار سرخورده هستند و عصبانی (از نداشتن بسیاری از امکانات ...) و امیدوار به اینکه همین جوانان سرخورده براستی از نسخه های نخ نمای اصلاحطلبی و اصولگرایی و بازیهای چپ و راستی آنها بریده اند و به دنبال راهی هستند که مسائل واقعی آنها را نشانه رفته باشد تا بتوانند زندگی شایسته انسانی ی برای خود مهیا کنند. به عبارت دیگر، سیاست واقعی سیاستی است که "منطق زندگی روزمره" را بشناسد و آن را ارج نهد و برای بهبود کیفیت آن سیاستگذاری کند.