افکار عمومی یک سنجش بزرگ و جزوی از رکن اساسی دموکراسی و میزان و شاخصی مشخص برای رشد آزادی اندیشه است . کشورهای خاورمیانه از این لحاظ وضعیت خوبی ندارند و به طور عموم افکار عمومی در تصمیمات دولت های منطقه تاثیری بسیار کمی دارد البته در این میان باید برخی از کشورها از جمله تورکیه ،پاکستان و اندونزی را مستثنی شمرد .در کشور ایران میزان تاثیر افکار عمومی دارای متغییرهای بوده و در برخی مقاطع تاثیر گذار و بیشتر مواقع خنثی بوده است .مثلاً در بعد از پایان جنگ جهانی دوم تاثیر افکار عمومی رشد بالاتری را نشان می دهد این تاثیر حتی تا پایان تصدی پست نخست وزیری مصدق رشد خوبی داشت اما بعد از واقعه ۲۸ مرداد دفتر افکار عمومی بسته شد . در دوره آقای خاتمی باز تا حدودی افکار عمومی تاثیراتی در تصمیم گیری ها داشت گرچه کارنامه مورد مطلوب نبود .در دوره احمدی نژاد تقریبا افکار عمومی وجود خارجی نداشت .اما تاثیر افکار عمومی در ایران دارای یک شاخصه مشخص می باشد و آن تنها مختص به پایتخت کشور بوده است و شهرستان ها تاثیری یا سهمی در بر نداشته و ندارند

تصور بر این است که یک دولت انقلابی که خواهان تغییر بنیادی در دولت و نظام منطقه ای است نوعی مقابله جویی و برهم زدن نظم موجود است چنین دولتی از منظر کشورهای منطقه و قدرت های بزرگ نقش « دولت نافرمان » را دارند .در این میان نقش هژمونی دولت نافرمان از حیث مشروعیت داخلی و بین المللی دارای اهمیت اساسی است . حتی چنین مشروعیتی اگر به لحاظ پذیرش اقتدار درونی قابل روئیت واقعی باشد می تواند تا حدی تاثیر قدرت های فرامنطقه ای یا منطقه ای را تحت الشعاع قرار دهد .معمولا هژمونی فراتر از سلطه و قدرت مادی محسوب می شود هرچه قدر آرمان دولت نافرمان در داخل دارای جامعه پذیری بیشتری باشد ،قدرت هژمونیکی آن در منطقه و سطح جهان قابل توجه خواهد بود .در بحث جامعه پذیری ،نقش تغییر پذیری دولت انقلابی موجودیت هژمونیکی آن را تقویت کند البته اگر این تغییر در جهت پذیرش خواسته جامعه باشد نه عکس آن .تنها دیپلماسی فشار بر بیرون و فشار و اجبار بر درون قدرت هژمونیکی را از دو جهت متفاوت زیر فشار قرار داده و قدرت شکنندگی آن را افزون می کند .با این وصف باید افزود که تاثیر افکار عمومی بر تغییر دولت ها در سیاست داخلی تا حد ممکن بسیار ضعیف است .اما در برخورد با شهرستان بسیار ضعیف و حتی در حد نشنیدن است .

در این میان افکار عمومی آذربایجان بر دولت و دولت مردان نه تنها در نشنیدن است بلکه نوعی عناد و مقابله سازی موازی با آن می باشد . در طول حاکمیت گذشته این تاثیر در حد نشنیدن ،و دولت فعلی نوعی عناد ورزی است .زیرا به هیچ یک از خواسته های معنوی و حتی مادی و اقتصادی آن وقعی نهاده نمی شود .