لیست کشورهایی که پنتاگون آنها را منتشر کرد

سال ۲۰۰۰ بود و من در آنهنگام در انگلستان درس می خواندم. لیستی در اینترنت منتشر شد که می گفتند از مقر پنتاگون "لو" رفته است و تازه انتخابات به اتمام رسیده بود و آل گور بازی را به بوش پسر به صورت مشکوکی باخت. اما آن لیست چه بود؟‌ نام ۹ کشور در آن لیست قرار داشت که به ترتیب ذیل بود:
۱. روسیه
۲. چین
۳. ایران
۴. لیبی
۵. عراق
۶. سوریه
۷. کره شمالی
۸. کوبا
۹. افغانستان
اما پس از گذشت چند روز این لیست در برخی اخبار رسمی و غیر رسمی تکذیب شد و لیست جدیدی منتشر شد که روسیه و چین از آن حذف شده بودند و ترتیب لیست هم تغییر کرده بود و مثلا افغانستان از آخر لیست به صندلی نخست نقل مکان داده شده بود.
به خاطرم هست در محافل مختلف دانشگاهی و غیر دانشگاهی برخی به این بازی پنتاگون می خندیدند ولی قلیلی هم این لیست را جدی گرفته بودند و استدلالشان این بود که این بخشی از "برنامه دراز مدت قرن" آمریکا برای تفوق در قرن ۲۲ است.

به عبارت دیگر، تحلیلگران و استراتژیستهای آمریکا بحث های ایمانوئل والرشتاین را که در دهه ۷۰ میلادی قرن بیستم گفته بود اقتصاد آمریکا شروع به زوال کرده است را جدی گرفتند و اینگونه تحلیل می کردند که تفوق اقتصادی آمریکا در بین سالهای ۲۰۳۰ تا ۲۰۵۰ از بین خواهد رفت.
معنای این سخن این خواهد بود که با تضعیف چیرگی اقتصادی، هژمونی علمی و نظامی هم تدریجا محو و نابود خواهد شد.
بنابراین برای اینکه جلوی این منحنی افول را بگیرند، بر روی تفوق نظامی متمرکز شدند و استدلال افرادی مانند کیسینجر این است که اگر آمریکا بتواند با تکیه بر تفوق نظامی نقشه سرمایه های جهان را به نفع خود تغییر دهد، آنگاه امکان شراکت در مدیریت جهان در کنار قدرت های نوظهور بعد از ۲۰۵۰ را خواهد داشت. اما این منوط بر این است که برخی کشورها به تیول آمریکا تبدیل شوند و منابع و موقعیت آنها جزیی از امپراطوری آمریکا گردد.
به سخن دیگر، نقشه راهبردی آمریکا نابودی تمامی کشورهایی است که در لیست باصطلاح لو رفته پنتاگون در سال ۲۰۰۰ قرار گرفته بود؛ زیرا هر کدام از این کشورها به دلیل تفاوت های بنیادینی که با "فرهنگ جهانی شده" یورو-آتلانتیکی دارند (یا در مداری قرار گرفته اند که ایجاد تزاحم برای هژمونی آمریکا ممکن است تولید کنند) باید پیش از افول آمریکا نابود گردند.

حال مسئله اینجاست که در برابر کشوری که چنین استراتژی پیچیده ایی -که برنامه ایی مبتنی بر "صد سال آینده" را جزیی از تدابیر امنیتی خود تعریف کرده است- دارد، ایران چه باید بکند؟ من دو پیشنهاد بنیادین داریم؛ یکی در سطح بین المللی و دیگری در سطح ملی.

پیشنهاد من در سطح جهانی این است که نظام کاملا مبتنی بر "خویشتنداری استراتژیک" حرکت کند و در سطح ملی، نظام مبتنی بر وحدت ملت و تمکین به رای ملت و تقریب به وجدان جمعی ملت و ترمیم جراحات ملی به صورت جدی حرکت کند. زیرا آمریکا بر روی "جراحات ملی" مردم و حفره هایی که در بین صفوف ایجاد شده است به صورت بنیادی سرمایه گذاری کرده است. امیدوارم از سخنان من نه ملت و نه مسئولین دلگیر نشوند چرا که قصد من تخریب نیست بل مبتنی بر تجربیات کوچکی که از فضای جهانی و منطقه ایی و ملی دارم تلاش کردم نقشه راهی در این ساعات حساس تاریخی برای شما ترسیم کنم. تردید نداشته باشید که ما اکنون در ساعت "حساس تاریخی" قرار گرفته ایم و کسانیکه در ۱۵۰۰ به قرن ۱۴ خورشیدی و ساعتهای انتهایی آن می نگرند با ولع عجیبی به گامها و تصمیمات ما نگاه خواهند کرد.