خانم صدیقی!

سلام و عرض ادب! سلام تان می دهم به رسم صلح که این روزها بسی در جهانی که خاورمیانه می خوانندش، غریبه و دست نیافتنی است، هر چند تا چشم کار می کند تابلوها است به نام صلح که بر سر در هر زندانی کوبیده اند!

به بانویی که از دگراندیشانِ به زعم خود ناسلحشور خواسته است: «بگذارید بروید» نوشته اید: «اسمتان را نمی‌دانم و کوچک خطابتان می کنم چون تا پختگی راه درازی در پیش دارید»، اما شما برای من غریبه نیستید خانم صدیقی! من شما را نه از سال ۸۸ و از شعری که در بحبوحه‌ی تسخیر خردادی خیابان های تهران که زبان به حماسه سرودید بل از لابلای بسیار دورِ مشقِ غلطِ آخوندزاده‌ها و آقاخان کرمانی‌ها می شناسم! راهی که هر چه بیش پیموده کم در اندیشه‌ی تامل در خویش بوده است.

خطاب به آن بانو نوشته اید که «در نتیجه هدفم بیش از آنکه تحقیر جنابعالی باشد، تلنگری است برای آنکه بیاندیشید چه راه درازی در پیش دارید و هیهات که چه سوختن ها باید تا خام شود پخته»! من اما کمترین قصد تحقیر را ندارم که بر آنم تصحیح کنم غلطی را که بعد از سده‌ای چون دملی چرکین دوباره از جایی که روزی در این سرزمین جوشیده بود، دوباره سر برآورده است. که بیاندیشید چنین راهی شاید بیراهه ای باشد که هر چه می روی کمتر می رسی و هیأت که چه سوختن ها و سوزاندن ها نیز پخته نکرد خامی!

نوشته اید که «اما اجازه دهید جای آنکه وقت شریفم را زیاده از حد صرف نوشتن و توضیح دادن موضوع برای چون شمایی که نخواهید اندیشید بکنم خیلی کوتاه بگویم ...». من اما اتفاقا قصد دارم بغایت مصدع اوقات شما شوم و جای خالی «گو» را در این گفتگو تا سرحد ممکن پاس دارم _کاری که پیشینیان مان باید پیش از این و بیش از این می کردند، اما صادقانه «اینجا» آنچه «جایی» نرسد «فریاد» است؛ فارغ از اینکه پا در رکاب هلال شیعی شعبیون گذاشته باشی یا بی پروا چین تا آفریقا را به نام ایرانشهر تمنا کنی نتیجه یکی است: عده‌ای باید از پیش‌پای یورتمه های اسب تحجر کنار بروند وگرنه نابود خواهند شد! از این رو به اندازه‌ی امیدم به بازاندیشی در اندیشه خانمان سوزتان خواهم نوشت و بر این کمترین امیدم، با شدتی تمام برای چون شمایی که «باید بیاندیشید» اصرار خواهم ورزید که ما چندگامی تا پرتگاهی ابدی فاصله نداریم!

شاعره بانو!

اینجا هیچ کس هیچ جایی نخواهد رفت! اینجا نه مال آنها است و نه مال شما است! اینجا مال تک تک کسانی است که هم اکنون در همینجا میخ سرنوشت خویش بر زمین تفتیده از تمامیت خواهی‌ها کوبیده اند، البته اگر کسی اصرار نکند که سهمش را فقط برای خویش بردارد که مختار است اما نباید و نمی تواند تمنای تنگ خویش بر این هستیِ هم اکنون فراخ بپوشاند چرا که پاره می شود!

به شخصه من نمی دانم و نمی خواهم بدانم از کدام نژادانم! شاید محصول تخمی باشم که باد آورده باشد یا گرده‌ای که از کام یک زنبور بر بستر یک گلبرگ نشسته باشد! هر چه هست هم اکنون و همین جا هستم با رنگ و طعم و عطری که کمتر شباهتی به تخیلات آن بانو و شما دارد! اما چون تفاوت دارم، پس هستم و اگر قرار باشد به «اصل نژاد و مالکیت» مورد ارجاع شما که چون «حرف» به هر مرز خود خواسته «کش» می آید بلغزم، شماها را دورتر از دشت لوت می یابم! چطور در این وانفسای های و هوی اصالت های متحجرانه، فیل‌تان یاد ایرانشهری خیالی تان را کرده است که «هر آینه امکان هم مرز شدن دوباره شان دور از ذهن نیست»، می نمی دانم!

بدرستی اشاره کرده اید که «یک تفکر خاص کوتاه ترین تاریخ مصرف را برای ماندگاری در تاریخ دارد»، اجازه دهید خاطرتان آورم که عمر تفکر شما _حتی اگر از شب کودتای انگلیسی به حساب آید، کمی بیش از ۵۷ سال نیست که برگ برگ آن سرشار از شرمساری های سنگین فرهنگی است! اشاره کرده اید که «صاحبان واقعی این سرزمین بواسطه اصالتشان با شما (آنها) مماشات می کنند تا ایران جای همزیستی همگان در کنار یکدیگر باشد ...». همکلام با شما تاکید می کنم که صاحبان واقعی این سرزمین بواسطه اصالت درد و رنج هایی که از افکار و ایده های تمامیت خواهانه‌ی ایرانشهری و شعوبی بر جانِ تاریخ اخیرشان برده اند مماشات می کنند تا ایران جای همزیستی همگان در کنار یکدیگر باشد همکلام با شما «خوب می دانند چگونه متجاوز را از سرزمین شان بیرون کنند» چنانچه بعد از نیم قرن مدارا اینچنین کردند!