همین چند روز پیش بود که حسن روحانی با لحن تحقیرآمیزی در باب ساز و کار انتخابات الکترونیک در افغانستان سخن گفت و البته پاسخ متین و شایسته‌ای را از دولتمردان افغانستان دریافت نمود. در واقع، پان‌فارسیست‌ها درس خودبرتربینی و تحقیر دیگران را از مکتب فردوسی فرا گرفته‌اند و به همین خاطر هم هست که نمی‌توانند با واقعیات دنیای جدید کنار بیایند.

علاوه بر "برگزاری انتخابات آزاد" و "آزادی مطبوعات و رسانه‌ها" درس دیگری که امثال روحانی باید از افغانستان فرا بگیرند موضوع احترام به زبان‌های رایج در آن کشور و نقش دولت در تقویت و ترویج آن زبان‌هاست. طبق قانون اساسی افغانستان زبان‌های دری و پشتو، زبان رسمی دولت بوده و در عین حال دولت موظف است برنامه‌های موثری برای تقویت وتوسعه همه زبان‌های افغانستان طرح و اجرا نماید.

برخلاف ایران که با گذشت 41 سال از تصویب قانون اساسی، هنوز هیچ گامی در راستای عمل به اصول 15 و 19 قانون اساسی برداشته نشده‌است و حتی مخالفین این اصول، آزادانه در دانشگاه‌های کشور و در رسانه‌هایی که از بیت‌المال ارتزاق می‌نمایند علیه این اصول حرف می‌زنند و مطالبه‌کنندگان این اصول روانه زندان‌ها می‌شوند، دولت افغانستان در سال‌های اخیر گام‌های عملی مؤثری در راستای تقویت، ترویج و تدریس زبان‌هایی همچون تورکی ازبکی، ترکمنی، بلوچی... برداشته‌است و در تازه‌ترین اقدام خود روز 29 مهر را به عنوان روز ملی زبان ازبکی تصویب کرده‌است.

آری، کشورداری به لقلقه اشعار نژادپرستانه فردوسی و موهومات ایرانشهری نیست. بروید در افغانستان درس کشورداری بیاموزید!