از زمانی که تورکی نویسی در آزربایجانِ ایران فراگیر شد، بستر برای فعالیت زنان بازتر شده، زنان بسیاری در این عرصه گام برداشته و موفقیت‌های بسیاری کسب نمودند. این موفقیت‌ها اعم از نشر آثار ادبی آنان در مجلات و یا چاپ کتاب‌ گرفته تا برپایی و شرکت در مراسمات ادبی آزربایجان و حتی مدیریت‌ نشریات تورکی-فارسی را نیز شامل می‌شود. موفقیت‌هایی که زنان مذکور به عنوان یک زن در جامعه مردسالار کسب نموده، نشان از بستری است که با اتکا به آن توانمند شده و به عرصه عمومی راه یافته‌اند.

این بستر همان محافل تورکی نویسی است که توسط طرفداران هویت و زبان تورکی در دهه‌های اخیر بسط و توسعه یافته است. محافل مدنظر عمدتا به صورت انجمن‌های ادبی در شهرها برگزار می‌شود که زنان بسیاری را توانمند نموده است.

مثلا از «پرندگان دیگر نمی‌ترسند» اثر رقیه کبیری در میان ۱۰۲۴ عنوان رمان به عنوان رمان تقدیر شده‌ی بخش ویژه بیستمین دوره جایزه مهرگان ادب -رمان زبان مادری- انتخاب و شایسته‌ی دریافت لوح تقدیر مهرگان ادب می‌باشد. البته حدود ۲۰ اثر از وی به زبان تورکی آزربایجانی تا به حال منتشر شده و برنده‌ی چندین جایزه‌ی ادبی داخلی و خارجی نیز می‌باشد. علاوه بر رقیه کبیری از زنانی همچون حمیده رئیس‌زاده(سحر خانیم)، طیبه پور اکبر خیاوی(نگار خیاوی)، منیره اکبر پوران(اولکر اوجقار) و... نیز می‌توان در این عرصه نام برد.

توانمندسازی زنان به این معنی است که آن‌ها بر شرم بی‌مورد خود فائق آیند؛ کردار و گفتارشان حاکی از اعتماد به نفس و اطمینان خاطر باشد؛ قادر به ارزیابی صحیح و شناخت واقعی خویشتن باشند؛ به استعدادها و محدودیت‌های درونی خویش آگاه باشند؛ قدرت رویارویی با دشواری‌ها را داشته باشند و در رفع آن‌ها بکوشند؛ از اهداف مورد نظر و توان عملی ساختن آن شناختی دقیق داشته باشند؛ از توانایی و قابلیت نیل به هدف‌های خویش برخوردار باشند و بتوانند با افزایش توانمندی خویش به هدف‌های مورد نظر دستیابی حاصل کنند.

تورکی نویسی که در امتداد مطالبه‌ی تدریس به زبان مادری تورک‌ها در ایران مطرح می‌شود، در اصل جزء پایداری از مطالبه‌گری و مصادیق آزادی خواهانه‌ی آزربایجانی بوده که علاوه بر حوزه فرهنگی؛ حوزه‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را نیز در برمی‌گیرد. این مطالبه‌گری‌ها که در غالب جنبش‌های مختلفی در تاریخ به منصه‌ی ظهور رسیده‌اند، فضایی برای زنان ایجاد کرده است که شهروندان درگیر در امور سیاسی و اجتماعی شوند. در این صورت زنان را وا می‌دارد که در جنبش‌های عدالت اجتماعی فعال‌تر باشند.