ادیب طوسی سابقۀ اسامی جغرافیایی فارسی در آذربایجان را بسیار قدیم دانسته و این قبیل اسامی را نشانۀ دیگری از قدمت فارسی یا آذری در آذربایجان می داند. او می نویسد:

« این اسامی فارسی غالباً از دوره های خیلی قدیم است و در کتب جغرافیادانهای اسلامی ذکر شده و یا در اشعار شعرای قبل از مغول آمده اند. » ( زبان فارسی در آذربایجان، ج ۱، ص ۱۹۶)

در باب وجود اسامی فارسی در نامگذاری مکان های جغرافیایی در آذربایجان هم توجّه به چند نکته ضروری است:

۱ ـ برخی از اسامی مورد استناد آذری بازان اساساً فارسی نیستند و این گروه به پیروی از عادت مذموم خود؛ یعنی، میل بی¬پایان به مصادرۀ داشته های زبانی و فرهنگی دیگران، آنها را به فارسی یا زبانی از گروه زبان های به تعبیر خودشان ایرانی منتسب کرده اند. مانند کلمۀ «خوی»

۲ ـ برخی از این واژه ها به نیّت تشبّه به فارسی از سوی نویسندگان حال و گذشته با جرح و تعدیل و تغییر مواجه گشته است. مانند کلمۀ «ارس»

۳ ـ این گروه به متأخرّ بودن برخی از این کلمات توجّهی ندارند. مانند کلمۀ «زرینه رود»

۴ ـ برخی از نام های جغرافیایی فارسی حاصل نامگذاری مؤلّفان کتب در قرون گذشته است. مانند کلمۀ «میاندوآب»