اؤروش در ترکی به معنای چراگاه است و اسم جمع آن اؤروت می‌باشد. دراؤروت منطقه‌ای به وسعت 700 کیلومترمربع (دقیقا به اندازه‌ی تهران) بود که در امتداد جاده مغان کشیده شده و تداعی‌گر دشت‌ها و استپ‌های آسیای میانه و مغولستان بود. یکی از دو عبارت؛ مراتع پشت سرهم قطار شده یا مراتع شکافته شده معنی لغوی دراؤروت است که فارسی سازان اسامی جغرافیایی ما آن را دره رود نامیده‌اند.

دراؤروت 60 هزار هکتار چراگاه و مرتع بکر و دست نخورده داشت و از نظر تنوع گیاهی یکی از ذخیره‌گاه‌های مهم محسوب می‌شد خصوصا که برخی از آن گیاهان منحصر به آن منطقه بودند. تقریبا پنج‌هزار خانوار در قالب ده‌ها روستا در آنجا دامپروری کرده و هر یک به سهم خود در آن مراتع گسترده به دام‌چرانی می‌پرداختند. بیش از صدهزار دام، مدتی از سال را در آنجا می‌گذراند تا اینکه پای وزارت نیرو به منطقه باز شد. نابودی ذخائر منطقه و برهم زدن توازن طبیعی اقلیم سوغات وزارت نیرو بود. همان سوغاتی که همه‌ی استعمارگران به مستعمره‌هایشان می‌دهند. وزارت مصوب کرده بود تا چراگاه‌های دراؤروت به زمین زراعی تبدیل شود و آب آن از سد خدافرین تامین گردد. به عبارتی، مصوب شده بود که سالانه 200 میلیون مترمکعب آب را هدر بدهند، همه‌ی گونه‌های گیاهی را از دَم شخم بگذرانند. مراتع را نابود کنند تا در منطقه‌ای مانند مغان نیز کمبود گوشت و شیر و پنیر محسوس گردد.
دکتر محمدتقی فرور که خود مغانی بود و به عنوان مشاور توسعه‌ی پایدار و محیط زیست با وزارت نیرو کار می‌کرد نتوانست در مقابل این پروژه‌ی خائنانه سکوت کند. او دکترای اکولوژی (بوم شناسی) از دانشگاه واشنگتن آمریکا داشت و زندگی خود را با حمایت از زیستگاه‌های طبیعی کره‌ی زمین گره زده بود. او از مردم خواست که مراتع خود را به وزارت نیرو ندهند و به همان سبک سابق که متناسب با محیط زیست هم هست دامپروری کنند. وزارتی‌ها گوش شنوایی برای حرف‌هایی از جنس محیط زیست نداشتند چون مقرر بود به ازای هر پنج هکتار مرتعی که از مردم می‌گیرند یک هکتار زمین زراعی آبی به آنها بدهند و در این معامله بیش از 40 هزار هکتار زمین را تصاحب می‌کردند. برای همین با دکتر فرور قطع همکاری کرده و مؤسسه‌ی او را نیز از این پروژه خط زدند.
قلبی که همیشه به عشق طبیعت و سرزمینش تپیده بود در برابر این پروژه‌ی استعماری تاب نیاورد و از حرکت ایستاد. به قول خودش یاد روزهایی افتاد که در آمریکا از نزدیک شاهد اخراج سرخپوست‌ها از زمین‌هایشان بود. دکتر محمدتقی فرور همزمان با آغاز فاز اجرایی این پروژه دق‌مرگ شد و همسرش کاترین و دخترش جیران را برای همیشه تنها گذاشت.