گاها در دنیای مجازی فرامینی و اوامری صادر می شود که یا آمر از ماوقع بی خبر است و یا تعمدی در آن نهفته است!

اولا دنیای ما وارد یک مرحله خواست های انسانی - ملی و شهروندی - حقوق بشری شده است!

در این وضعیت گام نخست چه می خواهم است و نه چه می خواهند!

امر نمادین لاکان دیگر خود را فریب می دهد ، فضای خانه را نگاه کن ، انها که روزی با ماهواره مبارزه میکردند و وجود آن را مفسده می خواندند ، امروز دوتا ، دوتا ، آن را نصب کرده اند!

اگر تا دیروز ، رادیو و تلویزیون و تلفن خانه مفسده بود ، امروز هر عضو خانواده ، حتا بچه های محصل تلفن مجهز به رادیو و تلویزیون و اینترنت و هوشمند دارند.

دیگر جملات گوش کن ، من بزرگ تو هستم و اینطور ننویس و اینجوری دوست پیدا کن و با فلانی ازدواج کن، برای بچه های خودت هم سر آمده است،
چه برسد به دیگران و چه برسد به با سوادان و یا روشنفکران و یا نویسندگان، عصر دوست یابی دیل کارنگی، نمی دانم افاضات فلان حکیم و فیلسوف بسر آمده است، آنوقت یک نفر به خودش اجازه می دهد بگوید فارسی ننویس و یا تورکی را چرا ترکی نمی نویسی؟

الان دیگر عصر استدلال به عصر خواستن تبدیل شده است ( برای اینکه خوشم می آید ) ( چون آنگونه دوست دارم ) اطراف خود را نگاه کن ، من بچه بودم ، گلیم و فرش داشتیم و لحاف کرسی و تشکچه و پتو و یک صندوق که داخل آن قند و نبات بود الان گونه دیگری رقم خورده است ، کم کم از ده و بیست کشور، ساخته های گوناگون اطراف توست ، مبل و میز و چای ساز و قهوه جوش و کمد و تابلو و ساعت و تلفن و رادیو و تلویزیون و...

ساخت کره و ژاپن و چین و المان و آمریکا ، تورکیه و تایوان و انگلیس و ...

ما هم بارمان اضافه شده است و هم دردمان همزمان بارمان سرسام آور بالا رفته است!

ذهنیت های سنتی دیگر قادر نیست ، جامعه را به سوی آینده رهنمون شود، بدین جهت اوامر دوست یابی دیل کارنگی و یا دستورات من در آوردی فضلا و یا اوامر تورکی ننویس و یا فارسی ننویس، و یا چرا آذربایجان را با ز نوشتی، چرا ترکی را تورکی می نویسی، همگی بر اساس جهان تغییر یافته، خزعبلاتی بیش نیست.

ما آن چنان درد بی درمانی داریم که برای گفتن آن هزار زبان کم است.

بدیهی ترین اصول انسانی و شهروندی و حقوق بشری و حفظ محیط زیست، در سرزمین من در تاراج سیاست تمرکز گرائی نابود می شود، شعار های مسخره مثبت ببین، ننویس و نگو ، استا برو، استا بیا که گربه شاخت نزند و با با تو چرا می گوئی و می نویسی، و هزار نصیحت فرمای نمادین ، که نصیحت را تبدیل به مرده پرستی و گذشته گرائی و خودی نشان دادن کرده اند.

مردم را وادار کرده اند که بر سر خود بکوبند، ذهنیت سنتی جز این، گریه کن، بر سرت بزن ، پیشانی خودت را دو پاره کن ، با شکم و مثل کرم ها راه برو ، فردای بهتر با قمه زدن و زنجیر زدن به دست نمی آید با خواستن و ساختن بر مدل های آینده به دست خواهد آمد و این نسخه ها ی من در آوردی، جز نکبت و رذالت ثمر دیگری ندارد، تغییر در کشور برای رفاه و آزادی تنها با ملل ممالک محروسه خواهد بود، برابری
برای تمامی ملت های ایران ، بدون هیچ تبعیض و نا برابری.

گذشته گرایان و مرده پرستان، چشم امید شان ترامپ است و ترامپ نیز چشم امیدش شوونیست های پهلوی و یا تروریست های منطقه ای است ، اما آذربایجان تنها به ملل متحد خود آغوش خواهد گشود و راه رفاه و آزادی را به ارمغان خواهد آورد .
برای گفتن درد های خودمان به هر زبان که می توانید بنویسید ، تورکی - کردی - عربی - انگلیسی - فرانسوی - المانی - فارسی - اردو و هر زبانی که بلدید
ما به اگاهی خود و ملت خود و اگاهی تمام ملل ایران و جهان نیازمندیم !