ابراهیم در عید قربان تیغ را نه برگلوی اسماعیل که بر گلوی تمام متعلقات و هستی ها و زیبایی های زمینی می‌فشارد...

ابراهیم با بستن چشم خویش بر لذت‌ها و زیباییها و هستی های زمینی نه تنها خود، بلکه فرزند عزیز خویش «اسماعیل» را نیز آزاد و رها می‌سازد.

آری ابراهیم درس بزرگی به اسماعیل می‌دهد!

ابراهیم همیشه اسماعیل را «آزاد» می‌خواهد و به او «درس آزادگی» می‌دهد!

ابراهیم بزرگترین تصمیم طول تاریخ بشریت را می‌گیرد و آزادی و رهایی را برمی‌گزیند و تیغ بر گلوی نفس خویش می گذارد و بر لذت‌ها پشت می‌کند...

آری «یک ملت» برای «آزاد زیستن» خویش و فرزندان و آیندگان خویش نیاز به قربانی کردن لذت‌ها و غرایز و شهوات زمینی دارد.
این بود اولین پیام ابراهیم...

تا زمانیکه به دنبال لذت‌ها و خوشی های روزمره ی مرسوم خویش هستیم، وشرافتمان را قربانی نفس، قدرت طلبی، ثروت اندوزی، شهوت طلبی خویش میکنیم و بجای قربانی کردن فرزندانمان برای ملتمان و وطنمان برعکس یک جامعه و ملت را پای فرزندان و آقازاده هایمان قربانی میکنیم، نه از عید قربان چیزی می‌دانیم و نه از ابراهیم و اسماعیل...

زمانی ابراهیم های زیادی فرزندانشان را به قربانگاه فرستادند تا این ملت و وطن سرافراز زندگی کند!

که مردم طعم آزادی و رهایی را بچشند و با عزت و عظمت زندگی کنند !

اما امروز «قدرت پیشگانی» را می‌بینیم که تیغ تیزشان بر گلوی خلق الله فرو میکنند و خون مخلوق می‌ریزند و خون «خلق» بر«حلق» گوسفندانشان «فرزندانشان» در ولایات غرب که به عیاشی مشغول هستند میریزند.

کیسه ها را پر کرده به فرنگ می‌گریزند...

و آخرین پیام ابراهیم...

که همیشه این گوسفندان هستند که قربانی می‌شوند گوسفند یک نماد است.

گوسفند وار زیستن نیز نهایت به قربانی شدن ختم خواهد شد!

گوسفندان همیشه قربانیان جهل و ترس و طمع و بی تفاوتی بوده و هستند.

لازمه ی قربانی نشدن گوسفند نبودن است !

بیایید با ابراهیم وار زیستن، اسماعیل مان را نجات دهیم...

و از زیستنی گوسفند وار فاصله گیریم و گوسفند نباشیم...
چرا که گوسفندان نهایت قربانی نفس بشر خواهند شد...

عید قربان بر «ابراهیم یان» واقعی مبارک باد...